ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΡΕΧΑΓΚΕΛ

Αγαπημένε Οτο,

Το 2001 αποφάσισες να αναλάβεις την τεχνική ηγεσία της Εθνική Ελλάδος. Μέχρι τότε ήμασταν μια ομάδα που κανένας δεν μας υπολόγιζε. Ηταν λογικό, διότι τον σεβασμό τον κερδίζεις. Ομως η Ελλάδα ήταν μια από τις ομάδες που όλες ήθελαν να βρουν μπροστά τους, διότι ήξεραν πως πιθανότατα θα την κέρδιζαν. Κάναμε πού και πού κάτι αναλαμπές όπως το 1980 που προκριθήκαμε στο ευρωπαϊκό ή το 1994 όταν πήγαμε στο Μουντιάλ των Η.Π.Α. (καλύτερα να μην είχαμε προκριθεί ποτέ). Με λίγα λόγια είμασταν ο σάκος του... μποξ. Ακόμα και στο πρώτο σου παιχνίδι ως προπονητής της Εθνικής μας, δεχτήκαμε πέντε γκολ από την Φινλανδία! Ομως όλα άλλαξαν....
Ησουν ακριβώς αυτό που χρειαζόμασταν. Η Ελλάδα σιγά – σιγά άρχισε να κερδίζει πολλά από τα ματς που έδινε κι όταν έχανε, έχανε με δυσκολία. Πετύχαμε μια απίστευτη νίκη στην Σαραγόσα επί της Ισπανίας με το γκολ του Γιαννακόπουλου και βρεθήκαμε στην κορυφή του ομίλου καθ’ οδόν για το ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας. Πετάξαμε έξω τους Ουκρανούς και σε ματς θρίλερ κερδίσαμε με πέναλτι του Τσάρτα την Β. Ιρλανδία. Στην Πορτογαλία η Ελλάδα ήταν το μεγάλο αουτσάιντερ. Μέχρι και με 200 απόδοση παιζόταν η κατάκτηση. Λέγαμε πως ακόμα και μια νίκη να κάνουμε θα είναι επιτυχία. Ωστόσο, κερδίσαμε δύο φορές τους Πορτογάλους. Και στην πρεμιέρα και στον τελικό.. Πετύχαμε την μεγαλύτερη έκπληξη ΟΛΗΣ της ανθρωπότητας, ΟΛΩΝ των εποχών. Μερικοί κακοπροαίρετοι προσπάθησαν να την συγκρίνουν με την επιτυχία της Δανίας που είχε πάει για διακοπές και την έφεραν πίσω στη θέση της Σερβίας, όμως δεν είχε καμία σχέση. Η Δανία είχε μεγάλη ιστορία στο χώρο και παιχταράδες στο ρόστερ της όπως οι αδερφοί Λάουντρουπ και ο Σμάιχελ. Εμείς είμασταν η μικρή Ελλαδίτσα με την ανύπαρκτη ποδοσφαιρική παιδεία και υπόβαθρο και το βρώμικο και στημένο πρωτάθλημα. Χωρίς καμία προϊστορία, χωρίς καμία υποδομή. Χάρισες έτσι χαρά και υπερηφάνεια σε 20 εκατομμύρια Ελληνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.
Το 2008 μας οδήγησες πάλι στο ευρωπαϊκό, αλλά εκεί δεν τα πήγαμε καλά. Βλέπεις, οι απαιτήσεις πλέον είχαν μεγαλώσει, αυτό χάρη σε σένα. Το 2010 πάλι έκανες το θαύμα σου και ήσουν ο μαέστρος της πρόκρισης στο Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής. Ευτυχώς τη φορά αυτή δεν ντραπήκαμε για την πρόκρισή μας, διότι η εμφάνιση της ομάδας και η νίκη επί της Νιγηρίας μας πλημμύρησαν με χαμόγελα. Στα εννέα αυτά χρόνια έκανες ελάχιστα λάθη, όπως οι εντολές που έδωσες στο ματς με την Σουηδία το 2008 να κάνουμε πασούλες πίσω από την σέντρα ή κόντρα στην Ν. Κορέα το 2010 όπου έβαλες ξανά στην ενδεκάδα τον Χαριστέα (τι εμμονή κι αυτή!), τον Σεϊταρίδη, αφήνοντας εκτός τον ογκόλιθο της άμυνας, Κυργιάκο. Η ήττα από τους Κορεάτες μας στοίχισε την πρόκριση, αλλά δεν πειράζει όλοι κάνουμε λάθη. Οι περισσότεροι κάνουμε λάθη χωρίς να έχουμε προσφέρει χαρές στους συνανθρώπους μας. Οι περισσότεροι κάνουμε λάθη χωρίς να μαθαίνουμε. Εσύ όμως μας έκανες στις 14 Ιουλίου 2004 τον πιο ευτυχισμένο λαό στον κόσμο και μάθαινες από τα όποια λάθη σου. Αποχώρησες και από εδώ και στο εξής θα θυμόμαστε μόνο τις χαρές. Η Ελλάδα κοιτάει πλέον στα μάτια κάθε αντίπαλο. Κι αν στο μέλλον κερδίσουμε πάλι κάποια σπουδαία πρόκριση ή καταφέρουμε κάποιον άθλο, θα ξέρουμε ότι εσύ είχες θέσει τις βάσεις.
Είσαι ξένος, αλλά προσέφερες στην Ελλάδα όσα έχουν προσφέρει ελάχιστοι Ελληνες τα τελευταία 100 χρόνια.
Πολλοί Ελληνες είμαστε αχάριστοι και χαιρέκακοι. Στάζουμε χολή και περιμένουμε τις αποτυχίες για να κράξουμε επειδή ζούμε μια μίζερη ζωή γεμάτη φθόνο, κακία και μίσος. Ωστόσο, οι περισσότεροι θα σε ευγνωμονούμε πάντα και ευχόμαστε οι άχρηστοι πολιτικοί μας να χτίσουν σύντομα ένα άγαλμα προς τιμήν σου για να προλάβεις να το δεις και να πεις «Ναι, οι Ελληνες με αγάπησαν».

Με τιμή, Δ. Ανδρικόπουλος