ΣΑΝ ΝΑ ΗΤΑΝ ΧΘΕΣ...

Ακριβώς πριν πέντε χρόνια είχαμε την τύχη να ζήσουμε την μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών σε ομαδικό άθλημα.
Η άσημη, μικρή, χωρίς ποδοσφαιρική παιδεία, χωρίς υποδομές, χωρίς ιστορία στο άθλημα και χωρίς ταλέντο, Ελλάδα κατάφερε να αφήσει με το στόμα ανοιχτό όλο τον ποδοσφαιρικό κόσμο, κερδίζοντας για δεύτερη φορά το μεγάλο φαβορί την Πορτογαλία μέσα στο σπίτι της.

Ζήσαμε μία από τις ομορφότερες στιγμές στιγμές της ζωής μας, την απόλυτη χαρά, την... έκσταση. Είμαστε ευγνώμονες που ήμασταν ζωντανοί και ζήσαμε αυτόν τον άθλο. Εναν άθλο που δύσκολα θα επαναληφθεί ξανά στο μέλλον.
Βέβαια, υπάρχουν και εκείνοι που ακόμα και σήμερα αποδίδουν την ανεπανάληπτη εκείνη επιτυχία μόνο στην τύχη, στις συνωμοσίες κτλ ή ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα δεν άξιζε το τρόπαιο επειδή δεν έπαιξε καλό ποδόσφαιρο.

Αυτή είναι μια κακομοιριά και μιζέρια που διακατέχει ορισμένους ανθρώπους όχι μόνο στον τόπο μας, αλλά σε κάθε χώρα(Το χειρότερο βέβαια είναι να εκφράζουν συμπατριώτες μας την άποψη αυτή, αν και συντριπτική και ελάχιστη μειονότητα). Δυστυχώς, ο τζόγος και το στοίχημα έχουν κάνει τους ανθρώπους πιο επιφυλακτικούς και προκατελλειμένους και ακόμα και την έκπληξη, ένα στοιχείο που αντιπροσωπεύει επάξια το ποδόσφαιρο, δυστυχώς δικαιολογείται μέσω του "στησίματος". Ευτυχώς από λίγους. Ενδεχομένως να το επικαλούνται εκείνη οι αφελείς συμπατριώτες μας που πόνταραν στην ήττα της Ελλάδας και που όχι μόνο έχασαν τα λεφτά τους, αλλά δεν μπόρεσαν να μοιραστούν μαζί μας την μεγαλύτερη χαρά που θα μπορούσαν να ζήσουν ποτέ. Και δυστυχώς αυτό θα τους πονάει και θα το κουβαλούν πάντα μέσα τους.
Οσον αφορά στο γεγονός ότι η Ελλάδα έπαιξε αμυντικά, προφανώς και θα έπαιζε αμυντικά! Δεν είναι η Βραζιλία και ποτέ δεν θα γίνει. Δεν έχει στις τάξεις της παίκτες ο Μέσσι, ο Ζιντάν, ο Τόρρες, ο Ινιέστα, ο Ρονάλντο κ.α. και ούτε πρόκειται να τους έχει, διότι είμαστε φτωχοί στην παραγωγή ταλέντων και οι υποδομές μας είναι ανύπαρκτες. Mόνο τον Τσιάρτα είχαμε με μεγάλες ποδοσφαιρικές αρετές και χαρίσματα, αλλά ο Ρεχάγκελ τον είχε στον πάγκο και στον τελικό δεν τον χρησιμοποίησε Και δικαιώθηκε! Με σύστημα, πειθαρχία και το 100 % από κάθε ποδοσφαιριστή πετύχαμε κάτι το απίθανο, το μοναδικό. Τύχη; Εννοείται πως χρειάζεται και τύχη, αλλά δεν δώσουμε μόνον έναν αγώνα, δώσαμε πολλούς.
Και μην ξεχνάμε ότι η δεύτερη μεγαλύτερη επιτυχία σε ομαδικό άθλημα ήταν το 1987 όταν ο Νίκος Γκάλης και η παρέα του κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ κερδίζοντας Γιουγκοσλαβία και Σοβιετική Ενωση...
Ας ακούσουμε τον Εθνικό Υμνο που τραγουδούσαν όλοι οι Ελληνες μέσα στην Πορτογαλία στο ματς με τους Γάλλους και ας θυμηθούμε το "χρυσό" γκολ του Αγγελου στον τελικό με τους Ιβηρες στην μεγαλύτερη απόβαση Ελλήνων φιλάθλων εκτός συνόρων στην ιστορία της χώρας: 40.000 Ελληνες από όλο τον κόσμο σε μία πόλη, την Λισσαβώνα.
Ήμασταν και εμείς εκεί!