Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010
Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ ΗΤΑΝ... ΓΑΛΑΝΟΛΕΥΚΗ!
Η 4η Ιουλίου για τους Αμερικανούς είναι η ημέρα ανεξαρτησίας της χώρας τους. Για εμάς τους Ελληνες είναι η ημέρα που μας ξυπνάει αναμνήσεις από την πιο σημαντική και ευτυχισμένη μέρα του έθνους μας τα τελευταία 30 χρόνια. Ποτέ άλλοτε στην τόσο πλούσια ιστορία του τόπου μας δεν βγήκαν στους δρόμους μέσα σε μια νύχτα 7 εκατομμύρια Ελληνες στην Ελλάδα και άλλοι τόσοι στο εξωτερικό.
Μόνο ο αθλητισμός θα μπορούσε να μας χαρίσει τέτοια ανυπέρβλητη χαρά. Στις 4 Ιουλίου του 2004 η Ελλάδα κατάφερε να πετύχει την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αλλά και του αθλητισμού γενικότερα, κατακτώντας την πρώτη θέση στην Ευρώπη, στο ευρωπαϊκό της Πορτογαλίας.
Στον όμιλό μας, με τη διοργανώτρια Πορτογαλία και με το πανίσχυρο φαβορί την Ισπανία, οι πιθανότητες πρόκρισης στα προημιτελικά ήταν ελάχιστες. Αν προκρινόμασταν θα μιλούσαμε για κάτι το μοναδικό. Το πετύχαμε και προκριθήκαμε. Στα προημιτελικά κόντρα στην Γαλλία του Ζιντάν. Εκεί που φτάσαμε είχαμε πετύχει την υπέρβαση, αν περνούσαμε και τους παγκόσμιους πρωταθλητές Γάλλους θα μιλάγαμε για ένα τεράστιο θαύμα. Το πετύχαμε και προκριθήκαμε. Στα ημιτελικά κόντρα στην Τσέχια του Νέντβεντ και του Μπάρος. Ημασταν το ακλόνυτο αουτσάιντερ. Αν περνούσαμε θα λέγαμε πως πετύχαμε κάτι το ακατόρθωτο, κάτι το απίθανο. Το πετύχαμε και προκριθήκαμε. Στον τελικό αντιμετωπίζουμε την οικοδέσποινα Πορτογαλία του Φίγκο, του Ρονάλντο, του Ντέκο. Αν κερδίζαμε τον τελικό θα μιλάγαμε για την μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών. Τους κερδίσαμε ξανά. Πάλι μέσα στο σπίτι τους και πετύχαμε κάτι για το οποίο συζητάμε και θυμόμαστε με περηφάνια και ανατριχίλα έξι χρόνια μετά λες και ήταν χθες. Και είναι κάτι που θα μνημονεύουμε μέχρι το τέλος της ανθρωπότητας. Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τη δυνατότητα να δώσω το παρόν μέσα στο "Ντα Λουζ" και να ζήσω από κοντά αυτή την μοναδική στιγμή...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
2:16 π.μ.
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Κοινοποίηση στο XΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
ακομα το θυμαμαι και δακρυζω. η πιο ευτυχισμενη μερα της ζωης μου
san na itan xthes! apithano!!! kataferame to akatorthwto
Δημοσίευση σχολίου