Ο σκύλος, η φώκια και το δελφίνι. Μια ιστορία που θα αγαπήσετε.

 Τρία από τα πιο υπέροχα πλάσματα του Θεού και της φύσης, το δελφίνι, η φώκια και ο σκύλος έχουν την ικανότητα να ξυπνήσουν μέσα μας τα πιο δυνατά συναισθήματα. Ο Γκρίζλι είναι ο σκύλος που θα δείτε στο υπέροχο βίντεο. Πριν μερικά χρόνια πήγε μαζί με το αφεντικό του σε μια παραλία της Καλιφόρνια, στην Αμερική. Εκεί βρήκαν μια ετοιμοθάνατη φώκια. Την πήγαν στην τοπική ένωση αποκατάστασης τραυματισθέντων ζώων, αλλά είπαν πως δεν μπορούν να βοηθήσουν τη φώκια και πρότειναν να την αφήσουν να πεθάνει, διότι ήταν και αυτό μέρος της φύσης. Ομως ο Γκρίζλι και το αφεντικό του δεν μπόρεσαν να αφήσουν την φώκια αβοήθητη να πεθάνει. Ετσι, την πήραν σπίτι. Ο σκύλος κρατούσε καθημερινά συντροφιά στη φώκια, μέχρι που εκείνη έγινε καλά και επέστρεψε στη θάλασσα. Από τότε ο Γκρίζλι λάτρεψε τα δελφίνια και τις φώκιες και πήγαινε συχνά με το αφεντικό του στη θάλασσα για να βρει τους φίλους του και να κολυμπήσει μαζί τους. Και το έκανε ακόμα και την τελευταία ημέρα της ζωής του, στα 18 του χρόνια όταν πέθανε από καρκίνο... Η ιστορία αυτή στο βίντεο που θα παρακολουθήσετε.

KAΛΟ ΠΑΣΧΑ !

Με αφορμή την Μεγάλη Εβδομάδα και τη θυσία του Χριστού να σταυρωθεί για τις αμαρτίες του κόσμου, ανεβάζω ένα υπέροχο τραγούδι που αναφέρεται στη σχέση της μάνας και του παιδιού που αντικατοπτρίζεται σε εκείνη της Παναγιάς και του Χριστού. "Οι Πόνοι της Παναγιάς" γεμάτη από Ελλάδα, Κώστας Βάρναλης στην ποίηση, Λουκάς Θάνου στη μουσική και Νίκος Ξυλούρης στην εκτέλεση.

Χατσίκο... Το συγκινητικότερο έργο (Hatchi - Based on a true story)

Τις δύο τελευταίες φορές που δάκρυσα ήταν επειδή συγκινήθηκα με κάτι που αφορούσε τα ζώα. Ενα βίντεο με το Λιοντάρι τον Κρίστιαν που ξανασμίγει με τα αφεντικά του (http://axion-esti.blogspot.com/2008/08/most-moving-video-of-all-time.html), τον άδικο θάνατο του δαμαστή των άγριων ζώων, Stewe Irwin ή και τον θάνατο του δικού μου σκύλου. Στη ταινία Χατσίκο δάκρυσα περισσότερο από κάθε άλλη. Διότι δείχνει πόσο μπορεί ένας σκύλος να δεθεί με τον άνθρωπο και πόσο πιστός μπορεί να μείνει ακόμα και μετά το θάνατο του αφεντικού του και μέχρι το δικό του θάνατο. Μία αγάπη που χαρακτηρίζεται από αγνή και καθαρή ανιδιοτέλεια, αφού τα εννιά χρόνια καθημερινής προσμονής δείχνουν στον ανώτατο βαθμό την καθαρότητα της ψυχής και των συναισθημάτων του ζώου.
Το έργο αυτό είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία του Χατσίκο, ο οποίος γεννήθηκε στην Ιαπωνία το 1923 και υιοθετήθηκε από τον καθηγητή Εϊζαμπούρο Ουένο. Ο καθηγητής πήγαινε καθημερινά στο πανεπιστήμιο του Τόκιο με το τρένο και ο Χατσίκο τον συντρόφευε μέχρι τον σταθμό και τον περίμενε εκεί ώσπου εκείνος να επιστρέψει. Δύο χρόνια αργότερα ο Ουένο υπέστη καρδιακό επεισόδιο και απεβίωσε, αλλά ο αγαπημένος του σκύλος συνέχισε να πηγαίνει καθημερινά στον σταθμό για τα επόμενα εννέα (!!!) χρόνια περιμένοντας μάταια το αφεντικό του να επιστρέψει... Και μόνο που το γράφω δακρύζω. Δείτε το, θα σας αρέσει και θα σας κάνει καλό.

Πηγή έμπνευσης, πίστης και αισιοδοξίας: Nick Vujicic, Νικ Βούζιτιτς.

Είχα ανεβάσει πριν δυο χρόνια το συγκεκριμένο βίντεο. Αρκετοί δεν το είδαν ποτέ, άλλοι απλά το ξέχασαν. Το ανεβάζω ξανά διότι το θεωρώ πολύ σημαντικό, εκπαιδευτικό και ελπιδοφόρο.
1) Οταν γκρινιάζουμε για μικροπράγματα -και σίγουρα αυτό συμβαίνει σε όλους μας, σε ορισμένους πιο σπάνια, σε άλλους πιο συχνά- ας παρακολουθούμε το βίντεο αυτό. Θα μας βοηθήσει να βλέπουμε τη ζωή και την καθημερινότητά μας με άλλο μάτι.
2) Oσοι δεν πιστεύουν στον Θεό ή τουλάχιστον όσοι προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο ότι δεν υπάρχει Θεός, ας παρακολουθήσουν το βίντεο αυτό, όχι τόσο για να πιστέψουν, αλλά για να αντιληφθούν ότι χάρη στην ισχυρή του πίστη στον Θεό, ο πρωταγωνιστής του βίντεο κατάφερε να εμπνεύσει, να δώσει κουράγιο και δύναμη και να άλλαξει τη ζωή προς το καλύτερο σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο δίνοντάς τους νόημα και ελπίδα.

Eνα ακόμα θαύμα της φύσης.

To μητρικό ένστικτο είναι ίσως το ισχυρότερο στη φύση. Αλλο ένα εντυπωσιακό βίντεο μέσα από το ζωικό βασίλειο. Μας το χαρίζει το National Geographic.