Στα τέλη της δεκαετίας του '90 η Joanne Ussary έχασε το σπίτι της μετά από πυρκαγιά. Αποφάσισε να κάνει κάτι καινοτομικό και να φτιάξει ένα σπίτι που δύσκολα θα καιγόταν. Αγόρασε λοιπόνένα μεταχειρισμένο Boeing 727 και το μετέστρεψε σε σπίτι! Το αεροπλάνο της κόστισε 2000 ευρώ. H μεταφορά της κόστισε 3.000 ευρώ και 20.000 η ανακαίνιση. Στη σκάλα μπαίνεις με τηλεχειριζόμενη γκαραζόπορτα και υπάρχει ένα τζακούζι στο πιλοτήριο. Το σπίτι έχει συνολικά 80 παράθυρα. Ιδού το αποτέλεσμα:
Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά των αναρχικών της γενιάς μας είναι ότι αντιπαθούν ότι σχετίζεται με σύνορα, πατρίδες και σημαίες. Ορισμένα από τα συνθήματά τους είναι: "Κάτω τα κράτη και οι πατρίδες", "Πατρίδα μας όλος ο κόσμος", "Δεν είμαι Ελληνας, είμαι άνθρωπος", "Φαντάζει ωραία, καμμένη η σημαία" κ.α.
Την ίδια στιγμή, η Παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων έχουν προκαλέσει σε μεγάλο βαθμό την κρίση στον πλανήτη μας και την αυξανόμενη τάση τα πολλά να πηγαίνουν στους λίγους και ο λαός να δεινοπαθεί έχοντας τα λίγα. Βασικά χαρακτηριστικά της Νέας Τάξης Πραγμάτων είναι και εδώ, ο περιορισμός των εθνικών συνόρων, η διαστρέβλωση της ιστορίας, η κατάργηση των εθίμων και παραδόσεων. Παρά το γεγονός, ότι οι αναρχικοί δηλώνουν κατά της Παγκοσμιοποίησης, στην ουσία και στην πράξη πρεσβεύουν τις ίδιες αρχές και ιδέες.
Ωστόσο, το πιο ανατρεπτικό στοιχείο για τους αναρχικούς της γενιάς μας, τους αντιεξουσιαστές, τους ελευθεριακούς κ.α. είναι πως ένας από τους πατέρες και σπουδαιότερους θεωρητικούς του αναρχισμού, ο Ρώσος Μιχαήλ Μπακούνιν, του οποίου τα βιβλία θα πρέπει να έχουν διαβάσει όσοι αυτο-χαρακτηρίζονται ως αναρχικοί, κατέγραψε στα βιβλία του (Γαλλική έκδοση των απάντων Μ. Μπακούνιν, τόμος I, σελ. 225 -227, μετ. Πόλυ Γκέκα, εκδ. Πλέθρον) και (Μιχαήλ Μπακούνιν, Γράμματα για τον Πατριωτισμό,1869) απόψεις υπέρ της πατρίδας και του πατριωτισμού, δηλώνοντας πως είναι "πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα".
"...Η πατρίδα, η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα γεγονός φυσικό και κοινωνικό, ψυχολογικό και ιστορικό ταυτόχρονα. Δεν είναι μια θεωρητική αρχή. Δεν μπορούμε να ονομάσουμε ανθρώπινη αρχή, παρά μόνο ότι είναι καθολικό, κοινό σ’ όλους τους ανθρώπους. Η εθνικότητα τους χωρίζει. Δεν είναι λοιπόν αρχή. Αλλά αυτό που είναι η αρχή, είναι ο σεβασμός που ο καθένας πρέπει να έχει για τα φυσικά, πραγματικά ή κοινωνικά γεγονότα. Η εθνικότητα, όπως και η ατομικότητα, είναι ένα από τα γεγονότα αυτά. Οφείλουμε λοιπόν να τη σεβόμαστε. Η καταπίεση της είναι έγκλημα, γίνεται ιερή αρχή κάθε φορά που απειλείται ή καταπιέζεται. Γι’ αυτό λοιπόν αισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας..."
"...Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο και ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου,ομάδας ανθρώπων,ενώσεων,κοινοτήτων,περιοχών,να ζούν,να σκέφτονται,να θέλουν και να δρουν κατά τον τρόπο τους,που γεννήθηκε ως αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης.
Υποκλίνομαι λοιπόν μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών, γιατί είναι το αίμα και η σάρκα,η σκέψη και η θέληση κάθε λαού.Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα..."
Ετσι, ο ίδιος ο Μπακούνιν, από τους βασικότερους θεωρητικούς της αναρχίας, ανατρέπει ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των "νεο-αναρχικών".
Όσον αφορά στις σημαίες, οι ίδιοι οι αναρχικοί σηκώνουν σημαίες με το σήμα της αναρχίας ή με τις ερυθρόμαυρες λωρίδες. Αν όμως κάποιος τις κάψει, σίγουρα θα προσβληθούν.
Η έλλειψη σεβασμού προς τη διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας και ο ολοκληρωτισμός αποτελούν μορφές του φασισμού. Δεν χωράει αμφιβολία ότι οι αναρχικοί δεν θα ήθελαν να αποκαλούνται δολοφόνοι, επειδή ανάμεσά τους υπάρχουν αναρχικοί που σκότωσαν τους υπαλλήλους της MARFIN. Αν χαρακτηρίσουμε όλους τους αναρχικούς δολοφόνους, αυτό αποτελεί ολοκληρωτισμό. Οπως εξάλλου κι αν χαρακτηρίσουμε όλους τους αστυνομικούς δολοφόνους, όλους τους παπάδες παιδεραστές, όλους τους γιατρούς απατεώνες κ.ο.κ. Φασισμό λοιπόν διακρίνουμε όχι μόνο στην άκρα δεξιά, αλλά και στην άκρα αριστερά. Αμφότερα πολιτεύματα διέπονται από τον φανατισμό και τη βία, τομείς που καταδικάζονται απερίφραστα από όσους επιθυμούν να ζουν σε έναν ειρηνικό και δίκαιο κόσμο.
Αντίθετα, φιλοπατρία είναι ένα υγιές και όμορφο συναίσθημα που νιώθουμε όταν παρατηρούμε τις ξεχωριστές και μαγικές πτυχές του τόπου όπου γεννηθήκαμε. Φιλοπατρία είναι το συναίσθημα που νιώθουμε όταν διασχίζουμε το Αιγαίο Πέλαγος και βλέπουμε στο βάθος τα λευκά σπίτια των Κυκλάδων. Φιλοπατρία είναι όταν χορεύουμε ένα ξεχωριστό ζεϊμπέκικο. Οταν διαβάζουμε τον Ομηρο και την Ιλιάδα. Φιλοπατρία είναι όταν ακούμε το "Αξιον Εστί", όταν κοιτάζουμε με θαυμασμό την Ακρόπολη, τους Δελφούς, τα Μετέωρα, το Αγιον Ορος, την Αρχαία Ολυμπία, τις Μυκήνες και την Κνωσό. Φιλοπατρία είναι να βλέπεις τους αετούς να πετούν πάνω από τα ελληνικά όρη και τα άγρια άλογα να καλπάζουν στις πεδιάδες.
Φιλοπατρία πρέπει να νιώθει για τον τόπο του κάθε άνθρωπος στον πλανήτη. Διότι κάθε χώρα έχει πράγματα άξιων θαυμασμού, κάθε πολιτισμός έχει όμορφα πράγματα να δώσει, έχει να διδάξει.
Η φιλοπατρία είναι αντίθετη σε κάθε μορφή βίας και μίσους, από όπου κι αν προέρχεται...
Τον Ιούνιο του 1941 οι στρατιώτες της Ναζιστικής Γερμανίας μπήκαν στο Κοντομαρί Χανίων και εκτέλεσαν 25 συμπατριώτες μας ως αντίποινα για τις απώλειές τους κατά τη διάρκεια της Μάχης της Κρήτης. Συγκεκριμένα, εκτέλεσαν εν ψυχρώ όσους άνδρες βρήκαν, ηλικίας 18 έως 50 ετών. Επέζησαν μόνο τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του χωριού. Μια μέρα μετά, οι ναζί προχώρησαν στην εκτέλεση άλλων 180 Ελλήνων, τους κατοίκους του χωριού Καντάνου. Μαζί με εκείνους έσφαξαν τα ζώα τους και πυρπόλησαν τα σπίτια. Το έγκλημα αυτό έγινε γνωστό ως το "Ολοκαύτωμα της Καντάνου". Οι φωτογραφίες που βλέπετε είναι από την εκτέλεση στο Κοντομαρί και ανήκουν στον Γερμανό υπολοχαγό Franz - Peter Weixler, o οποίος κατηγορήθηκε για εσχάτη προδοσία λόγω της διαρροής των φωτογραφιών. Οι οικογένειες των θυμάτων και το ελληνικό κράτος δεν αποζημιώθηκαν ποτέ. Αντίθετα, σήμερα 70 χρόνια μετά οι Γερμανοί μάς ζητούν την αποπληρωμή όλων των χρεών προς εκείνους...
Οσοι είστε 30 χρόνων και πάνω θα θυμάστε με δάκρυα στα μάτια το έπος του 1987. Σαν σήμερα πριν από 24 χρόνια η Εθνική Ελλάδος του Νίκου Γκάλη και των συμπαικτών του ταρακούνησε τα θεμέλια του παγκοσμίου μπάσκετ κατακτώντας το ευρωπαϊκο κύπελλο (Διαβάστε το άρθρο ακούγοντας το Final Countdown, ο ύμνος του ευρωμπάσκετ. Βρίσκεται στο κάτω μέρος της σελίδας).
TΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΑΝΔΡΙΚΟΠΟΥΛΟΥ
Στο Δημοτικό Σχολείο ζήσαμε οι περισσότεροι στιγμές ανέμελες και ξέγνοιαστες, γεμάτες κέφι και παιχνίδι. Ούτε διάβασμα, ούτε άγχος για δουλειά, ούτε φόβος... Ιδιαίτερα τότε, τη δεκαετία του '80. Αν και δεν είχα ζήσει λοιπόν πίκρες και δυστυχίες, ήξερα καλά πως η 14η Ιουνίου του 1987 ήταν τότε η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου (η επόμενη ήταν η 4η Ιουλίου 2004)...
Αν εξαιρέσουμε το ευρωπαϊκό της ΑΕΚ, ο ελληνικός αθλητισμός και ιδιαίτερα ο ομαδικός δεν είχε να προσφέρει στον λαό σπουδαίες επιτυχίες. Η Εθνική Ελλάδος ήταν το 1987 μια μικρομεσαία ομάδα. Η Γιουγκοσλαβία ήταν η ντριμ τιμ. Είχε στη σύνθεσή της παίκτες από Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο... Καταφέραμε δύο φορές, μία στους ομίλους και μία στον ημιτελικό να κερδίσουμε την ομάδα που είχε στο ρόστερ της μεταξύ άλλων τους Ντράζεν Πέτροβιτς, Ντίβατς, Κούκοτς, Ράντζα, Πάσπαλιε, Βράνκοβιτς! Η Σοβιετική Ενωση ήταν μια ομάδα - μεγαθήριο με παικτάδες από Ρωσία, Λετονία, Λιθουνία, Εσθονία (Μαρτσουλιόνις, Γιοβάισα, Βολκόφ, Κουρτινάιτς, Τσατσένκο, Τιχονένκο, Βάλτερς)...
Επιπλέον, η Ιταλία, η Ισπανία, η Γαλλία και το Ισραήλ ήταν πολύ δυνατές ομάδες με εξαιρετική προϊστορία απέναντι στην Εθνική μας. Τους Ιταλούς αποκλείσαμε στα προημιτελικά και ενώ οι «ατζούρι» προέρχονταν από το απόλυτο νικών στους ομίλους με 5-0.
Ολοι έβαλαν το λιθαράκι τους, όλοι υπερέβαλαν εαυτό για να φτάσουμε σε εκείνο τον άθλο. Ομως χωρίς τον Νίκο Γκάλη όχι μόνο δεν θα κατακτούσαμε το κύπελλο, αλλά και το μπάσκετ θα ήταν για τους Ελληνες ότι είναι σήμερα για την Τσεχία ή το Βέλγιο...
Ηταν απίστευτο το γεγονός ότι χάρη στον Γκάλη οι Ελληνες ήταν τότε φίλαθλοι και όχι οπαδοί, με αποτέλεσμα να υποστηρίζουν τον Αρη στο μπάσκετ. Την Πέμπτη το βράδυ παρακολουθούσαμε τις μάχες του απέναντι σε Μπαρτσελόνα, Σκαβολίνι, Γκιουγκοπλάστικα, Τρέισερ και πανηγυρίζαμε για τις νίκες του.
Σήμερα, ορισμένοι τοποθετούν τον Διαμαντίδη πιο ψηλά από τον Γκάλη. Ηταν λάθος μιας αθλητικής εφημερίδας που μετά τον τελικό του του Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης είχε ως τίτλο «Διαμαντίδη ξεπέρασες τον Γκάλη». Ηταν λάθος, διότι δεν έπρεπε να βάλει αυτό το δίλημμα. Οι καλύτεροι δεν πρέπει να συγκρίνονται μεταξύ τους, διότι είναι οι καλύτεροι.
Εγώ πάντως, επειδή θυμάμαι σαν χθες το 1987 και τα μαγικά του Γκάλη, ποτέ δεν θα πω ότι κάποιος Ευρωπαίος τον ξεπέρασε. Ισως να μην έπαιζε άμυνα, ίσως δεν έκλεβε, ίσως να μην έπαιρνε ριμπάουντ, αλλά ούτε ο Μαραντόνα σούταρε με το δεξί, ούτε έκανε τάκλιν, ούτε έβαζε γκολ με κεφαλιά...
Ο Νίκος Γκάλης ήταν ένας και μοναδικός. Και οι υπόλοιποι θα βάλουν σε όλοι τους την καριέρα το πολύ 2-3 φορές τα απίστευτα εκείνα καλάθια που ο Γκάλης έβαζε σε κάθε αγώνα! Και ήταν αυτός που μας έκανε να παίρνουμε στο σχολείο εκτός από τα βιβλία και την πορτοκαλί μπάλα με τα... σπυριά. Κι όσο κι αν είμαι ποδοσφαιρόφιλος, όσο κι αν λατρεύω το ποδόσφαιρο, όσο κι αν το ποδόσφαιρο είναι η ζωή μου, ο Νίκος Γκάλης θα παραμείνει πάντα το είδωλό μου.
Θυμάμαι αμέσως μετά τον τελικό σε κάθε προαύλιο ελληνικού σχολείου τοποθετούνταν μπασκέτες ή αντικαθίστανται οι προηγούμενες που είχαν σκουριάσει και είχαν σπασμένο ταμπλό.
Θυμάμαι ότι όλοι προσπαθούσαμε στα διαλείμματα ή στην ώρα της γυμναστικής να μιμηθούμε τις κινήσεις και τα σπασίματα μέσης του Γκάλη. Εκείνοι που είχαμε το μικρόβιο του δημοσιογράφου από τότε, κάναμε την περιγραφή του τελικού και ιδιαίτερα τις βολές του Αργύρη Καμπούρη ή το καλάθι του Γκάλη ανάμεσα στα 4 μεγαθήρια των Σοβιετικών.
Θυμάμαι ότι η PANINI έβγαλε για πρώτη φορά άλμπουμ με αυτοκόλλητα για το μπάσκετ...
Βλέποντας στο youtube ολόκληρο τον τελικό (το βίντεο έχει επισυναπτεί μαζί με το άρθρο), ένιωσα την καρδιά μου να πάλλεται με τον ίδιο ρυθμό με τότε, όταν είδα στο τελευταίο δευτερόλεπτο της κανονικής διάρκειας το καλάθι των Σοβιετικών που θα τους χάριζε το κύπελλο. Μας πήρε τότε μερικά δευτερόλεπτα μέχρι να διαπιστώσουμε ότι ήταν εκπρόθεσμο και δεν το μέτρησε η γραμματεία. Οι δύο βολές του Καμπούρη πανηγυρίστηκαν σαν τα γκολ της Εθνικής στο ευρωπαϊκό του 2004 και το άστοχο τρίποντο του Γιοβάισα στη λήξη της παράτασης μου χάρισε την ευκαιρία να βγω στους δρόμους και στις πλατείες και να πανηγυρίσω ξέφρενα μαζί με τους υπόλοιπους συμπατριώτες μου σε όλο τον κόσμο και κάτω από τον ρυθμό του "Final countdown". Και βέβαια μου έδωσε τη δυνατότητα να θυμάμαι και να διηγούμε σήμερα εκείνη την εμπειρία, 24 ολόκληρα χρόνια μετά...
Και για να είναι ακόμα πιο αγνές, αθώες και πολύτιμες οι στιγμές εκείνες, παρατήρησα ότι καθόλη τη διάρκεια του τελικού δεν ακούστηκε κανένα υβριστικό σύνθημα από την κερκίδα. Το πιο βαρύ ήταν «εδώ θα γίνει ο τάφος σας». Επίσης, όπως θα δείτε στο βίντεο, η ΕΡΤ συνδέθηκε αμέσως μετά τον τελικό με την ασφαλέστατη τότε πλατεία Ομονοίας στην οποία υπήρχε ακόμη ο γυάλινος δρομέας!
Αδίκησα τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Φάνη Χριστοδούλου, ο οποίος υπήρξε ένας από τους πιο ολοκληρωμένους ευρωπαίους παίκτες, και τα υπόλοιπα παιδιά, τους Φασούλα, Ανδρίτσο, Καμπούρη, Φιλίππου, Ιωάννου, Ρωμανίδη, Σταυρόπουλο, Λινάρδο, καθώς και τον κόουτς Κώστα Πολίτη. Παρακαλώ συγχωρέστε αν το μισό άρθρο είναι αφιερωμένο στον Νίκο Γκάλη. Ομως σήμερα, στα 32 μου χρόνια, ο αθλητής αυτός μου προκαλεί τα ίδια συναισθήματα και την ίδια συγκίνηση όπως τότε, στα 8 μου...
Το νεογέννητο γατάκι περνάει συνεχείς κρίσεις. Η μητέρα του είναι δίπλα του και θα το αγκαλιάσει με τρυφερότητα, στοργή και αγάπη, δείχνοντας ότι μητρικό ένστικτο επικρατεί στο υπέρτατο βαθμό και ανάμεσα στα ζώα.
Ενας πατέρας βρέθηκε μπροστά σε ένα ανεπανάληπτο δίλημμα ζωής ή θανάτου. Είχε μόλις λίγα δευτερόλεπτα καιρό για να πάρει την απόφαση... (η φωτογραφία είναι δωράκι. Πρέπει όμως να πατήσετε επάνω της για να δείτε το κόλπο που κάνει)
O Mαραντόνα τραγουδάει σε μπαράκι στην Αργεντινή ένα τραγούδι που γράφτηκε για τον ίδιο: "La mano de Dios" (σ.σ. το χέρι του Θεού). Σε στίχους Αλεχάντρο Ρομέρο και μουσική Ροντρίγκο. Δείτε επίσης από το 3ο λεπτό και έπειτα τις δυο κόρες του από τα πρώτα τους βήματα, πώς αντιδρούν όταν τον βλέπουν στην τηλεόραση και ακούστε τες να τραγουδούν.
