Και με βάση τις όμορφες εμπειρίες του παρελθόντος, μπορείς να ατενίζεις με αισιοδοξία ένα απρόβλεπτο και σκοτεινό μέλλον.
Θυμάμαι, που στις 12.30 τα μεσάνυχτα έπαιζα κρυφτό. Δεν φοβόμασταν, διότι δεν υπήρχε λόγος. Πόρτες ανοιχτές, αυτοκίνητα ξεκλείδωτα.
Θυμάμαι, στα τρία κόρνερ πέναλτι... Τυχάκια, αγγελάκια, μπασκετάκι ρολόι, μονό στα 11 ή στα 21.
Θυμάμαι, τα παλιά λεωφορεία όταν βάζαμε τα φραγκοδίφραγκα δραχμούλες ή τις πετρούλες μέσα στο κουτάκι με τα κέρματα δίπλα στον οδηγό για να ακουστεί ότι ήταν πολλά! Και επειδή το κουμπί για να ανοίξει η πόρτα ήταν ψηλά, πηγαίναμε μπροστά και μας άνοιγε ο οδηγός.
Στο σχολείο, την μια βδομάδα πρωί, την άλλη απόγευμα. Στις 14.00 ξεκινούμε, 13.25 τελείωναν οι πρωινοί. 13.30 είμασταν εκεί και παίζαμε μπάλα για μισή ώρα.
Στο διάλλειμα με το πλαστικό μπουκαλάκι της πορτοκαλάδας που πλέον έχει καταργηθεί. Το βάζαμε όρθιο όταν εκτελούσαμε τα κόρνερ και πλαγιαστό με τη βάση όταν βαράγαμε τα πέναλτι.
Θυμάμαι, σφαλιάρες από τον διευθυντή του δημοτικού επειδή κοροϊδεύαμε τα κορίτσια.
Το πρωί Σάββατο και Κυριακή παιδικά, Στρουμφάκια, Νιλ Χόλγκελσον, τρεις σωματοφύλακες, Χάιντι, Κάντι Κάντι... Μετά λαϊκή και καρπούζια που μύριζαν από χιλιόμετρα, χωρίς ορμόνες και χημικά...
Ηλεκτρονικά πακ μαν και το ποδοσφαιράκι το καθιστό με Αργεντινή ημιτελικό και Γερμανία τελικό. Με γκολ είτε από τη γωνία της μεγάλης περιοχής, είτε με σέντρα και κεφαλιά ή γυριστό.
Αργότερα ήρθε και το ΝΒΑ JAM! 20 δραχμές και αργότερα ακρίβυνε έγινε... 50άρικο.
Θυμάμαι, που περιμέναμε πότε θα έρθουν τα πρώτα παγωτά και μετράγαμε πόσα είχαμε φάει. Μέχρι και παγωτό ΑΣΤΥ υπήρχε...
Ποδήλατο BMX, κολιές και λιωμένο λάστιχο. Τσίχλες με 5 δραχμές... Αυτοκόλλητα πανίνι και κάλαντα Χριστούγεννα - Πρωτοχρονιά.
Βιντεοκασέτες, όλα τα Ρόκι και τα Ράμπο, Επιστροφή στο Μέλλον, Ο Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς, Καράτε Κιντ, Ιντιάνα Τζόουνς...
Οσο κι αν δεν θέλεις, δεν μπορείς την αλήθεια να την κρύψεις:
Η ζωή μας τότε ήταν πάντα καλοκαίρι!
4 σχόλια:
Ooooooh, the good old days!!!
Cool song too!
Να μην ξεχνάμε τα ημερολόγια που κρατούσαμε εμείς τα... κοριτσάκια!
Που ερωτευόμασταν και δημιουργούσαμε σχέση... με ένα βλέμμα!
Τα λευκώματα που όλοι σχεδόν διατηρούσαμε ή γράφαμε σε φίλων.
Τι εστί αγάπη; Τι εστί φιλία;
Και πάντα στις τελευταίες σελίδες τους, γράφαμε όλοι μια ημερομηνία -τουλάχιστον δέκα χρόνια μετά- και ορίζαμε συνάντηση για να δούμε... πως μεγαλώσαμε!
Τα 'χω ακόμα φυλαγμένα στα συρτάρια μου και σε περίεργες στιγμές ξανανοίγονται γιατί απλώς, το παιδί δεν βγαίνει ποτέ από μέσα μας...
Τα χαμόγελα που μου χάρισες απόψε με το νοσταλγικό σου κείμενο, να στα δίνει στο πολλαπλάσιο η ζωή!
Nαι! Κι εγω ειχα λευκωμα! Και σιγουρα εχω ξεχασει απειρα, αλλα αν εγραφα κι αλλα θα γινοταν κουραστικο. Προλαβα ακομα και την αδελφη μου να διοργανωνει στη γειτονια θεατρο σκιων! Μοναδικο!!
Ναοί στο σχήμα του ουρανού
και κορίτσια ωραία
με το σταφύλι στα δόντια που μας πρέπατε!
Πουλιά το βάρος της καρδιάς μας ψηλά μηδενίζοντας
και πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε!
Φύγανε φύγανε
ο Ιούλιος με το φωτεινό πουκάμισο
και ο Αύγουστος ο πέτρινος με τα μικρά του ανώμαλα σκαλιά.
Φύγανε φύγανε
και βαθιά κάτω απ'το χώμα συννέφιασε ανεβάζοντας
χαλίκι μαύρο
και βροντές, η οργή των νεκρών
και αργά στον άνεμο τρίζοντας
εγυρίσανε πάλι με το στήθος μπροστά
φοβερά των βράχων τ'αγάλματα
Δημοσίευση σχολίου