Το φιλί της ζωής που έσωσε ένα σκυλάκι

Πυροσβέστης στην Χιλή έκανε τεχνητή αναπνοή σε σκύλο που είχε χάσει τις αισθήσεις του μετά από πυρκαγιά και του έσωσε τη ζωή. Δείτε στο βίντεο το συγκινητικό βίντεο.

Πρωταγωνιστής σε θέατρο στην Ισπανία

 Αλικάντε, Ισπανία, Μάιος 2000. Με κοντό μαλλί τότε, 21 χρόνων... Δεν ήθελα εκείνον τον ρόλο, αφού ο πρωταγωνιστής κάπνιζε. Αλλά δεν τον ήθελε κανένας άλλος. Οι υπόλοιποι ρόλοι είχαν ήδη δοθεί, αρά καταλήξαμε σε δύο πρόσωπα, σε έναν φίλο μου Ισπανό και σε μένα. Θα ρίχναμε κορώνα ή γράμματα. Εγώ ευχόμουν τότε να μην κέρδιζα εκείνον τον ρόλο. Τελικά έπεσε η... κορώνα κι εγώ έπρεπε να παίξω τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Και ως αποτέλεσμα έζησα μια από τις σπουδαιότερες εμπειρίες της ζωής μου...Το θυμάμαι σαν να ήταν χθες και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας. Είναι μόνο μερικά λεπτά από το έργο. Πέρασα και ελληνικούς υπότιτλους. Η κορυφαία στιγμή ήταν το χειροκρότημα των Ισπανών όταν βγήκα ξανά στη σκηνή στο τέλος. Το βλέπω και σήμερα και ανατριχιάζω ακόμα...

Εθνική Ελλάδος 2004, η μεγαλύτερη έκπληξη της ανθρωπότητας, 9 χρόνια από τότε.

ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΙ ΟΛΑΣ 9 ΧΡΌΝΙΑ... ΑΝ ΣΤΟ ΠΟΔΌΣΦΑΙΡΟ ΥΠΗΡΧΑΝ ΝΌΜΟΙ, ΤΟΤΕ ΚΑΤΑΡΓΗΘΗΚΑΝ ΣΤΙΣ 4 ΙΟΥΛΊΟΥ ΤΟΥ 2004. Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΕΚΠΛΗΞΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΊΑ ΤΟΥ ΑΘΛΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΌΧΙ ΜΌΝΟ. ΤΟ ΠΡΏΤΟ ΑΟΥΤΣΑΙΝΤΕΡ ΤΗΣ ΔΙΟΡΓΆΝΩΣΗΣ, Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΤΦΕΡΕ ΝΑ ΚΑΤΑΚΤΉΣΕΙ ΤΟ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΥΠΕΛΛΟ.

Μια ομάδα, η οποία είχε συμμετάσχει ξανά στο ίδιο τουρνουά, 24 χρόνια πριν... Μια ομάδα, της οποίας το πρωτάθλημα ήταν (και είναι) ένα από τα πιο αναξιόπιστα και κακής ποιότητας στην Ευρώπη. Μια ομάδα που ξεκίνησε το ευρωπαϊκό ως το πρώτο αουτσάιντερ της διοργάνωσης. Το γκολ του Χαριστέα στον τελικό και το σφύριγμα της λήξης ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή μου. Ομως η πιο ανατριχιαστική ήταν λίγα λεπτά πριν την έναρξη του αγώνα όταν μέσα σε ένα γήπεδο του εξωτερικού, στο «Ντα Λουζ» της Λισσαβόνας, 30.000 Ελληνες από κάθε γωνιά της γης τραγουδούσαν όλοι με μια φωνή τον Εθνικό μας Υμνο. Εβλεπες συμπατριώτες μας από Kύπρο, Αυστραλία, Η.Π.Α., Καναδά, Γερμανία, Αγγλία, Αφρική, Ασία, από κάθε νησί και κάθε πόλη της Ελλάδας να τραγουδούν όλοι μαζί, για την Εθνική της χώρας μας, όλοι μαζί για τη νίκη. Σε κάθε παιχνίδι που δίναμε, οι αντίπαλοί μας ήταν το φαβορί!

Και σε κάθε παιχνίδι κερδίζαμε! Την οικοδέσποινα Πορτογαλία την κερδίσαμε και στην πρεμιέρα, αλλά και στον τελικό. Στον τελικό οι Πορτογάλοι δεν δημιούργησαν καμία κλασική ευκαιρία σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ήμασταν καλύτεροι, όπως και στο πρώτο ματς. Καλύτεροι ήμασταν και από τους Γάλλους και αρκετά τυχεροί απέναντι στους Τσέχους, αλλά και με τους Ρώσους, οι οποίοι έχασαν μεγάλη ευκαιρία προς το τέλος του αγώνα για να κάνουν το 3-1 και να δώσουν την πρόκριση στους Ισπανούς! Στα τρία νοκ - αουτ παιχνίδια με Γαλλία, Τσεχία και στον τελικό με την Πορτογαλία, ο μόνος που κατάφερε να σκοράρει ήταν ο... Τζίμι Τζαμπ που μπήκε μες στα δίχτυα λίγο πριν το τέλος !

 Πάντα θα βρίσκουμε την ευκαιρία να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Οπως για παράδειγμα εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν παίξαμε καλή μπάλα. Μα Βραζιλία ή Ισπανία δεν είμασταν ποτέ, για αυτό και ήταν απίθανο το αποτέλεσμα. Και πλέον, ακόμα και οι μεγαλύτερες ομάδες στον κόσμο δίνουν μεγάλο βάρος στις άμυνές τους... Υπάρχουν και τα... πνεύματα αντιλογίας που λένε ότι η μεγαλύτερη έκπληξη ήταν όταν οι Δανοί σηκώθηκαν από τις διακοπές τους σε Κρήτη και Χαλκιδική, πήραν τη θέση της Σερβίας και κατέκτησαν το ευρωπαϊκό. Ομως οι Δανοί είχαν στο ρόστερ τους παίκτες παγκόσμιας κλάσης όπως ήταν τα αδέλφια Λάουντρουπ. Εξάλλου, ως εθνική είχαν μια σημαντική προϊστορία στο ποδόσφαιρο. Εμάς δεν μας ήξερε ούτε η... μάνα μας. Τέλος πάντων, όλοι οι παίκτες της Εθνικής μας έδωσαν το 100% και κατάφεραν το ακατόρθωτο.

Ομως... Πιστεύω ακράδαντα πως αν έλειπε κάποιος από τους παίκτες, ίσως και να φτάναμε στον τελικό, όμως αν δεν υπήρχε ο Ρεχάγκελ, τότε σίγουρα δεν θα τα καταφέρναμε. Με οποιονδήποτε άλλο προπονητή δεν θα πετυχαίναμε τίποτα. Ηταν άσχημο και αχαριστία όταν αρκετοί άρχισαν να καταφέρονται εναντίον του. Μας χάρισε κάτι που δεν το είχαμε φανταστεί ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα, αλλά εμείς πάντα βρίσκαμε κάτι για να τον κατηγορήσουμε...

Αυτός που άκουσε τα χειρότερα όλα αυτά τα χρόνια ήταν ο Χαριστέας. Η αχαριστία στον μεγαλύτερό του βαθμό. Μέχρι και το γκολ στον τελικό σημείωσε. Ποτέ δεν μου πέρασε από το μυαλό να πω κακή κουβέντα για τον Χαριστέα. Πιθανότατα τις επόμενες χρονιές δεν άξιζε να αγωνίζεται στην Εθνική μας. Είχε μεγαλώσει, ήταν πιο αργός, δεν... έστριβε και οτιδήποτε άλλο, αλλά όχι και να τον βρίζουμε. Δεν θα μπορούσα ποτέ να καταφερθώ εναντίον οποιουδήποτε μέλους της Εθνικής που κατέκτησε το ευρωπαϊκό. Μας προσέφεραν αυτή την απίστευτη χαρά, στιγμές που θυμόμαστε ξανά τώρα και όλοι μαζί αναπολούμε, χαιρόμαστε και ανατριχιάζουμε...

Τα ξένα πρακτορεία ειδήσεων έχουν από τότε να δείξουν κάτι καλό για τη σημερινή Ελλάδα. Μόνο για κρίση, έξαρση της εγκληματικότητας, πυρκαγιές βία και ξύλο... Δεν ξέρω πότε κι αν ποτέ θα δούμε ξανά εκατομμύρια Ελληνες σε όλο τον πλανήτη να βγαίνουν στο δρόμους με δάκρυα χαράς και να πανηγυρίζουν όλοι μαζί. Μέχρι στιγμής πάντως μόνο ο αθλητισμός το κατάφερε. Το 1987 η Εθνική του μπάσκετ και το 2004 η Εθνική του ποδοσφαίρου. Κι αν κάποτε επαναληφθούν παρόμοιες σκηνές, λογικά μόνο κάποια Εθνική μπορεί να μας τις προσφέρει. Για αυτό είναι ευχή μου να την αγαπάμε και να την σεβόμαστε, για αυτό που είναι και για αυτά που μας προσέφερε...

 Είναι μοναδικό συναίσθημα να ξέρεις ότι την ίδια στιγμή εκατομμύρια συμπατριώτες σου σε όλο τον κόσμο, πανηγυρίζουν και είναι ευτυχισμένοι για το ίδιο πράγμα για το οποίο πανηγυρίζεις και χαίρεσαι κι εσύ. Δείτε στα βίντεο τη στιγμή του εθνικού ύμνου, το γκολ του Χαριστέα από ερασιτεχνική λήψη, καθώς και πανηγυρισμούς από Ελληνες του εξωτερικού. Ακόμα και σήμερα έχω στον τοίχο του δωματίου μου τις αφίσες με το κύπελλο, το γκολ του Χαριστέα, τον Ρεχάγκελ και ολόκληρης της ομάδας. Και θα μείνουν εκεί και για όταν με αξιώσει ο Θεός και κάνω γιο για να κοσμούν το δικό του δωμάτιο.

 ,