Πέρασαν περίπου 20 χρόνια από την τελευταία φορά που είπα τα κάλαντα. Τότε που ο Δεκέμβριος δεν ήταν ούτε άνοιξη, ούτε φθινόπωρο, αλλά βαρύς χειμώνας. Από τότε που έχω αναμνήσεις, γύρω στα 4, θυμάμαι να λέω τα κάλαντα. Ξυπνούσα γύρω στις 6.30 το πρωί, ήταν σκοτάδι τις περισσότερες φορές, αλλά και ορισμένες φορές όλα ήταν λευκά από το χιόνι, εκεί στους δρόμους της Ανω και Κάτω Ηλιούπολης. Δεν μου άρεσε να πηγαίνω μόνος, άλλωστε αν πήγαινες μόνος δεν είχε τόση πλάκα. Είτε με κάποιον φίλο, είτε με κάποια ξαδέλφη, χτυπάγαμε τα κουδούνια από τα ξημερώματα... Κάποιες γιαγιάδες δεν είχαν χρήματα και μας κερνούσαν μελομακάρονα και δίπλες. Η κίνηση αυτή με συγκινούσε ιδιαίτερα... Ορισμένοι είχαν πένθος και μας έδιναν χρήματα και μας ζητούσαν με ευγένεια να μην τραγουδήσουμε. Αλλοι έβγαιναν με τα μωράκια τους στην αγκαλιά, μερικά έκλαιγαν, άλλα γελούσαν, και ορισμένα ήθελαν να παίξουν με τα τριγωνάκια! Οταν κάποιος μας έδινε 500άρικο (1,5 ευρώ) κάναμε τρελό πανηγυρισμό! Απογοητευόμασταν με τη φράση "Φύγετε, μας τα' παν"... Γύρω στις 3 είχαμε τελειώσει, μοιράζαμε τα χρήματα και μετά πηγαίναμε στις "Μπουρμπουλήθρες" για να αγοράσουμε δώρα. Ημασταν ξεθεωμένοι σωματικά, αλλά η ψυχή μας είχε όρεξη για πολύ παιχνίδι ακόμα! Οταν επιστρέφαμε σπίτι αρχίζαμε το παιχνίδι κάτω στη γειτονιά, στη μέση του δρόμου, διότι τότε τα αυτοκίνητο περνούσαν πολύ σπάνια... Ποδόσφαιρο, "μήλα", κρυφτό... Τα χρόνια πέρασαν, αλλά οι πανέμορφες αναμνήσεις του παρελθόντος με κάνουν να θυμάμαι με νοσταλγία όσα έζησα στα παιδικά μου χρόνια και να ατενίζω με αισιοδοξία και παιδικό ενθουσιασμό το μέλλον. Χρόνια πολλά σε όλους, να χαίρεστε τις οικογένειές σας και μην ξεχνάτε πως στη ζωή μας, αυτό που έχει σημασία είναι να προσπαθούμε να είμαστε καλοί άνθρωποι. Να αγαπάμε και να νοιαζόμαστε για τους συνανθρώπους μας, τα ζώα και το περιβάλλον.
