Doggy for ever

Για σένα που πάντα την ουρά κουνούσες, εσένα που τόσο σε πίκραναν, αλλά όλο τον κόσμο αγαπούσες... Μόλις έμπαινα στο σπίτι έτρεχες να με υποδεχτείς. Ισως να μη φαινόταν, αλλά κάθε φορά που αυτό συνέβαινε το ήξερα καλά ότι με καλωσόριζες με χαμόγελο κι ας πίστευαν οι περισσότεροι ότι απλά λαχάνιαζες. Οσο κι αν σου φώναξα, ποτέ μαζί μου δεν θύμωσες. Πόναγες, αλλά δεν θύμωνες μαζί μου, συνεχώς με συγχωρούσες. Οσο κι αν πολλές φορές σε ξεχνούσα, εσύ ποτέ δεν με αγνόησες. Για σένα που τόσο αγάπησα...Θα σε σκέφτομαι, πάντα θα σε αγαπάω, εσύ με αγάπησες τόσο και πάντα θα σε ευγνωμονώ. Ποτέ δεν το ξεχνώ. Ακόμα κι όταν κάποιος σε χτυπούσε, εσύ θα τον συγχωρούσες πριν ακόμα αυτός καταλάβαινε τι κακό είχε κάνει. Οποτε σε καλούσα, εσύ ερχόσουν. Οποτε σου έδινα κάτι να φας, είτε πείναγες είτε όχι, είτε σου άρεσε είτε όχι, εσύ το έτρωγες για να με κάνεις ευτυχισμένο. Ακόμα κι όταν κακοποιοί εισέβαλαν στο σπίτι μας, εσύ με το γαύγισμά σου με προειδοποίησες και εκείνοι έφυγαν άπραγοι. Ποτέ δεν μας ήσουν βάρος. Ποτέ δεν μας χλεύασες. Ποτέ δεν απαίτησες, ποτέ δεν προσέβαλες, ποτέ δεν μίσησες, ποτέ δεν έκλαψες, ποτέ δεν σκέφτηκες με κακία, ποτέ δεν ήσουν κίνδυνος, αλλά σήμερα Doggy μας τόσο μας πόνεσες κι αν τώρα το χαρτί πάνω στο οποίο γράφω είναι μουσκεμένο, να ξέρεις ότι είναι από τα δάκρυα που έπεσαν για σένα. Ποτέ δεν ζήτησες πολλά, ήσουν ευτυχισμένη απλά εάν δίπλα μας καθόσουν, απλά με μια μας αγκαλιά, ένιωθες γεμάτη αγάπη, όμως σήμερα Doggy μας, τόσο μας πόνεσες και δυστυχώς δεν είσαι πια εδώ για να μας σταματήσεις τον πόνο αυτό. Στη ζωή μου θα υπάρχεις πάντα ως λαμπρό παράδειγμα για το πώς θα πρέπει να είναι ο κόσμος και η κοινωνία μας... κι ας ήσουν «μονάχα» ένα σκυλί. Ακόμα και όταν η μητέρα μου πρόσεχε τα εγγόνια της στο σπίτι των ανιψιών μου στο Βύρωνα, εσύ στεκόσουν εκεί, δίπλα στο πιάνο και καρτερούσες τη στιγμή που θα έμπαινε και πάλι στο σπίτι. Οσες ώρες και εάν περνούσαν, εσύ παρέμενες εκεί και περίμενες. Πονούσες τόσο πολύ τις τελευταίες μέρες, ίσως δεινοπαθούσες, αλλά το μόνο που ζητούσες ήταν μονάχα ένα μικρό χαδάκι. Δεν έζησες με μεμψιμοιρία. Τις τελευταίες τρεις μέρες δεν κοιμήθηκες καθόλου. Είχες το κεφάλι ανασηκωμένο και το στόμα συνεχώς ανοικτό για να μπορείς να αναπνέεις. Εάν κοιμόσουν, θα «έσβηνες». Σήμερα το πρωί δεν άντεξες άλλο... Εσύ είσαι η έμπνευσή μου τώρα που γράφω αυτές τις λέξεις. Οπως οι ποιητές και οι στιχουργοί γράφουν για τις μεγάλες τους αγάπες, έτσι κι εγώ, ένα τίποτα μπροστά στο δικό σου μεγαλείο, γράφω τώρα για εσένα... Το άκουγα συνέχεια αυτά τα 27 χρόνια, αλλά μόνο σήμερα μπόρεσα να αντιληφθώ στο έπακρον τη δύναμη της συγκεκριμένης φράσης: Μόνο όταν χάσεις κάποιον, μπορείς να αντιληφθείς πόσο πραγματικά τον αγαπούσες και τι σήμαινε για σένα. Κλείνοντας, να σου ζητήσω συγγνώμη και να σου πω ειλικρινά ότι μετανιώνω που δεν σε χάιδεψα όλες τις φορές που εσύ μου το ζήτησες. Καλή αντάμωση.