Μικρέ, ευχαριστούμε που μας διδάσκεις.

Συρία, Μέση Ανατολή, πριν από μερικά χρόνια. Ενας πιτσιρικάς, πάνω από δέκα χρόνων δεν είναι, πουλάει γλυκά στο κέντρο της Δαμασκού.
Διαβάζει, δουλεύει και παίζει μπάλα (σ.σ. φοράει ποδοσφαιρικά παπούτσια). Εχει χρόνο για τα πάντα, αν και δεν θα έπρεπε να εργάζεται σε τόσο μικρή ηλικία. Παρόλα αυτά δεν γκρινιάζει, δεν μεμψιμοιρεί, είναι αποφασισμένος να πάει μπροστά και να κοιτάξει τη ζωή μέσα στα μάτια. Εμεις έχουμε τα πάντα και γκρινιάζουμε για κάθε μικρή λεπτομέρεια, για κάθε είδους χαζομάρα. Τα παιδάκια σήμερα στις δυτικές κοινωνίες δεν γνωρίζουν τι σημαίνει η λέξη "όχι". Εχουν τα πάντα, ότι ζητήσουν. Είναι κακομαθημένα και παραχαϊδεμένα, και δεν φταίνει αυτά, αλλά οι άπειροι γονείς που δεν διαβάζουν εκ βάθους τις ανάγκες των καρπών τους. Που χαρίζουν εύκολα το ναι, για να τα ξεφορτωθούν. Το παιδάκι της εικόνας δεν έχει ζητήσει ποτέ ένα play station, ούτε το τελευταίο μοντέλο κινητού, ούτε καν ένα καλό ζευγάρι παπούτσι. Ωστόσο, ίσως να είναι ακόμα πιο ευτυχισμένο από τα παιδάκια γύρω μας.
Προσαρμόζεται στην σκληρή καθημερινότητα μιας άδικης ζωής και νιώθει χαρούμενος που μπορεί και μαθαίνει. Από μικρός μέσα στους δρόμους, ο φίλος μας αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα ζωής...