Nα γιατί στην Ικαρία ζουν για πάντα!

H συμμαθήτριά μου σε Γυμνάσιο και Λύκειο, Τίνα Βάμβουρα  καθυστέρησε την αναχώρησή της για την αγαπημένη της Ικαρία, αφού έπαθε βλάβη το πλοίο. Της απάντησα στο facebook ότι μπορεί να επισκεπτεί και άλλα νησιά της χώρας μας. Ωστόσο, η απάντησή της ήταν αφοπλιστική και περικλείει μέσα της τις αξίες της πατρίδας, της παράδοσης, της οικογένειας και της πίστης, καθώς και τα συναισθήματα μιας ανέμελης και γαλήνιας ζωής. Δεν το ξέρει ότι το ανέβασα, αλλά θα είναι η πρώτη που θα το δει!

"...Δε γίνεται να αφήσω το σπίτι να ρημάξει.Τα σπίτια στα νησιά θέλουν συντήρηση. Κάνανε πολύ αγώνα οι δικοί μου να το φτιάξουν μετά τη φωτιά του 1993 που κάηκε όλο το νησί και άνθρωποι. Πρέπει να πληρώσω και το νερό, γιατί εκεί είναι άλλος Θεός και δεν ξέρουν την ταχυπληρωμή... Επίσης με την οικονομική κατάσταση, δύσκολο να πας κάπου τόσες μέρες και να πληρώνεις ξενοδοχείο.Κατά καιρούς πάμε κι εκδρομές αλλού, έχω δει πολλά μέρη στην Ελλάδα.Άλλωστε όταν πηγαίνω εκεί είναι σα να ξαναγίνομαι παιδί. Βλέπω εικόνες από όλους τους συγγενείς μου. Είναι σα να ακούω τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου και σα να τη βλέπω να κάθεται στην πολυθρόνα, να κοιτάζει στον κήπο τον αέρα και να μου λέει "με τέτοιο κύμα , μπάνιο θα πάτε;" Και τον πατέρα μου να μαγειρεύει, να παίρνει τροφές και να με φωνάζει να ταΐζουμε μία μία τις πάμπολλες γάτες που μαζεύονταν στον κήπο, γιατί ήθελε να είναι δίκαιος και να μην τρώνε οι πιο άγριες το πιο πολύ κι οι άλλες λίγο... Αυτές οι γάτες με μυρίζονται κάθε χρόνο με το που θα κατέβω απ το καράβι και με περιμένουν στην πόρτα!Πριν κάνω το οτιδήποτε άλλο πρέπει να κατεβάσω τις τροφές από το αυτοκίνητο και να αρχίσω να ταΐζω! Δε με νοιάζουν τα πολλά σε αυτή τη ζωή. Για μένα είναι όλα καλά, όταν καταφέρνω να βρεθώ ξημερώματα στο νησί με την όποια ταλαιπωρία. Γιατί συνήθως είναι μεγάλη. Δεν μπορώ να σου περιγράψω πώς είναι να χαράζει στο Ικάριο. Εκείνη την ώρα στο μπαλκόνι του σπιτιού που βλέπει το πέλαγος με εκείνα τα χρώματα, στην απόλυτη ησυχία να βλέπεις τον ήλιο να κάνει εμφάνιση σιγά σιγά, ο αέρας ο πρωινός ο δροσερός να κουνάει τα πάντα στον κήπο της μάνας μου και να κοιτάω το κυπαρίσσι που φύτεψε πριν αιώνες ο παππούς της γιαγιάς μου (να φανταστείς η γιαγιά πέθανε το 2006 σε ηλικία 90 ετών....) , οπότε καταλαβαίνεις πόσων αιώνων είναι....κι ήταν το μόνο που σώθηκε από τη φωτιά, ενώ ήταν κολλητά στο σπίτι που έλιωσε. Πολλοί λένε επειδή είχε την ευχή του παπαΓιάννη που το φύτεψε.Εκείνες τις ώρες είναι η μεγαλύτερη συγκίνηση. Ανάμεικτα συναισθήματα.Περνάει όλη η ζωή από μπροστά μου.Σα να τους βλέπω ακόμα όλους.Το πόσο ωραία και απλά περνούσαμε.Μου λείπουν τόσο πολύ.Ακούγεται γελοίο, αλλά εκείνη την ώρα κάνω τον σταυρό μου κι ευχαριστώ το Θεό που με αξίωσε να πατήσω στο νησί ακόμα μια φορά. Ε , μετά συνέρχομαι και παίρνω δύναμη.Δεν είναι τυχαίο που μας λένε Highlands της Ικαρίας και γελάνε. Ο τόπος έχει μια τρελή δυναμική για όσους μένουν εκεί.Πας και ξανανιώνεις. Κάποια στιγμή που θα έρθεις να σε φιλοξενήσω, θα καταλάβεις τι θέλω να πω. Κι εσύ θα ταιριάξεις απόλυτα με το γλέντι και την τρέλα του νησιού. Εκεί πραγματικά είναι όλοι, μην αγχώνεσαι, υπάρχει καιρός, η ζωή είναι ωραία....Κι ακόμα κι όταν έρχονται τα δύσκολα... δεν κλαψουριάζουν. Σβουράνε τα κρασάκια τους και αρχίζουν τον χορό. Έχει ο Θεός λένε."