Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010
Σάββατο 28 Αυγούστου 2010
ΔΥΟ ΣΠΑΝΙΑ ΒΙΝΤΕΟ - ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1965 ΚΑΙ 1972
Στο πρώτο βίντεο βλέπετε τα εγκαίνια του 1ου Γυμνασίου Ηλιούπολης που βρίσκεται πάνω από το Δημαρχείο. Στη συνέχεια συστεγάστηκε και το 2ο Γυμνάσιο με αποτέλεσμα τη μία εβδομάδα οι μαθητές να πηγαίνουν σχολείο το πρωί και την άλλη το απόγευμα. Oταν ήμασταν απόγευμα, μαζευόμασταν μια ώρα νωρίτερα και παίζαμε ποδόσφαιρο στο τεράστιο προαύλιο!
Στο δεύτερο βίντεο παρακολουθείτε τον ποδηλατικό γύρο Ηλιούπολης το 1965! Θα είχε ενδιαφέρον αν μπορούσαμε να διακρίνουμε τις περιοχές όπου έχει γυριστεί το βίντεο. Ενδεχομένως ορισμένοι από εσάς να μπορείτε ξεχωρίσετε τους δρόμους και τις γειτονιές.
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
10:10 μ.μ.
3
σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Από τη γη στο Μπιγκ Μπανγκ
Εξι λεπτών διάρκειας βίντεο, όλο το γνωστό σύμπαν μέχρι το μακρύτερο γαλαξία που έχουν δει τα μεγαλύτερα τηλεσκόπια της NASA.
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
1:14 π.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010
Θανατική ποινή στο βιαστή - δολοφόνο; Ναι ή όχι;
Ενας 41χρονος αλλοδαπός βίασε και στη συνέχεια πέταξε ζωντανή μια 11χρονη κοπελίτσα σε ένα πηγάδι, εκεί όπου εκείνη βρήκε φριχτό θάνατο. Δεν την λυπήθηκε και δεν ένοιωσε τον ελάχιστο πόνο ούτε όταν την βίαζε, αλλά ούτε και αργότερα όταν την έκρυψε αιμόφυρτη στο πηγάδι για να πεθάνει. Ο ένοχος πρέπει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα;
Οι περισσότεροι θα πουν χωρίς δεύτερη σκέψη "ναι", αρκετοί θα απαντήσουν "να βασανιστεί και να πονέσει και μετά να πεθάνει, όπως και το κοριτσάκι" και ένα ελάχιστο ποσοστό ψευτο - προοδευτικών που μιλούν... έξω από το χορό θα πουν με αγένεια το κοινότοπο "ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για το αν θα ζήσει ή όχι ένας συνάνθρωπός μας;".
Μια νοοτροπία που προφανώς έχει και αυτή προκαλέσει την ανεπαρκή εφαρμογή των νόμων και της ελαφριάς τιμωρίας ανάλογων περιστατικών με αποτέλεσμα να παρατηρούνται συχνότερα τέτοιους είδους περιστατικών. Διότι, η παραδειγματική τιμωρία επιφέρει θετικά αποτέλεσματα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε μια αντικειμενική απάντηση στην ερώτηση.
Αντικειμενικά λοιπόν, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμα και το χειρότερο είδος ανθρώπου όπως ο συγκεκριμένος βιαστής - παιδεραστής - δολοφόνος (αν και πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου και πρώτοι από όλους οι συγγενείς του θύματος).
Οταν δηλώσει ειλικρινή μεταμέλεια, μορφωθεί, αλλάξει νοοτροπία και χαρακτήρα ή γιατρευτεί από την αρρώστιά του και στη συνέχεια ενταχτεί στην κοινωνία, τότε πιθανότατα να του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμα και στο κτήνος αυτό.
Ωστόσο, σε ένα υποτιθέμενο αριθμό 100 βιαστών - παιδεραστών, πόσοι νιώθουν ειλικρινή μεταμέλεια; Πόσοι έχουν γιατρευτεί ή βελτίωσαν το χαρακτήρα τους; Σχεδόν κανείς, διότι κανένας βιαστής δεν βιάζει μόνο μια φορά...
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει τις υποδομές, υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες στα σοφρωνιστικά ιδρύματά μας για την επανένταξη του ενόχου στην κοινωνία; Σαφώς και όχι.
Και ακόμα, αν υποθέσουμε ότι 1 στους 100 βιαστές γίνει στο μέλλον χρήσιμος για την κοινωνία, αυτό είναι αρκετό για να ζήσουν οι υπόλοιποι 99; Οχι βέβαια, διότι οι υπόλοιποι 99 θα βγουν απο τη φυλακή και θα ξανα αναλωθούν σε ανάλογες πράξεις.
Στο βωμό της σωτηρίας ενός βιαστή, θα πρέπει να αφήσουμε να βιαστούν εκατοντάδες άλλα παιδιά από εκείνους που θα βγουν ξανά από τη φυλακή;
Η απάντηση είναι αυτονόητη, όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει το φυσιολογικό και αυτονόητο. Μετά την ανάλυση αυτή λοιπόν η απάντηση είναι σαφής: Θάνατος στον βιαστή - παιδεραστή - δολοφόνο και όσοι διαφωνούν μετά και την ανάλυση αυτή ας βάλουν τον εαυτό τους για λίγα δευτερόλεπτα στη θέση της μητέρας του 11χρονου κοριτσιού...
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=39121&catid=3
Οι περισσότεροι θα πουν χωρίς δεύτερη σκέψη "ναι", αρκετοί θα απαντήσουν "να βασανιστεί και να πονέσει και μετά να πεθάνει, όπως και το κοριτσάκι" και ένα ελάχιστο ποσοστό ψευτο - προοδευτικών που μιλούν... έξω από το χορό θα πουν με αγένεια το κοινότοπο "ποιος είσαι εσύ που θα αποφασίσεις για το αν θα ζήσει ή όχι ένας συνάνθρωπός μας;".
Μια νοοτροπία που προφανώς έχει και αυτή προκαλέσει την ανεπαρκή εφαρμογή των νόμων και της ελαφριάς τιμωρίας ανάλογων περιστατικών με αποτέλεσμα να παρατηρούνται συχνότερα τέτοιους είδους περιστατικών. Διότι, η παραδειγματική τιμωρία επιφέρει θετικά αποτέλεσματα. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν να δώσουμε μια αντικειμενική απάντηση στην ερώτηση.
Αντικειμενικά λοιπόν, κάθε άνθρωπος έχει δικαίωμα για μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμα και το χειρότερο είδος ανθρώπου όπως ο συγκεκριμένος βιαστής - παιδεραστής - δολοφόνος (αν και πολλοί θα διαφωνήσουν μαζί μου και πρώτοι από όλους οι συγγενείς του θύματος).
Οταν δηλώσει ειλικρινή μεταμέλεια, μορφωθεί, αλλάξει νοοτροπία και χαρακτήρα ή γιατρευτεί από την αρρώστιά του και στη συνέχεια ενταχτεί στην κοινωνία, τότε πιθανότατα να του αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία. Ακόμα και στο κτήνος αυτό.
Ωστόσο, σε ένα υποτιθέμενο αριθμό 100 βιαστών - παιδεραστών, πόσοι νιώθουν ειλικρινή μεταμέλεια; Πόσοι έχουν γιατρευτεί ή βελτίωσαν το χαρακτήρα τους; Σχεδόν κανείς, διότι κανένας βιαστής δεν βιάζει μόνο μια φορά...
Επιπλέον, η Ελλάδα έχει τις υποδομές, υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες στα σοφρωνιστικά ιδρύματά μας για την επανένταξη του ενόχου στην κοινωνία; Σαφώς και όχι.
Και ακόμα, αν υποθέσουμε ότι 1 στους 100 βιαστές γίνει στο μέλλον χρήσιμος για την κοινωνία, αυτό είναι αρκετό για να ζήσουν οι υπόλοιποι 99; Οχι βέβαια, διότι οι υπόλοιποι 99 θα βγουν απο τη φυλακή και θα ξανα αναλωθούν σε ανάλογες πράξεις.
Στο βωμό της σωτηρίας ενός βιαστή, θα πρέπει να αφήσουμε να βιαστούν εκατοντάδες άλλα παιδιά από εκείνους που θα βγουν ξανά από τη φυλακή;
Η απάντηση είναι αυτονόητη, όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει το φυσιολογικό και αυτονόητο. Μετά την ανάλυση αυτή λοιπόν η απάντηση είναι σαφής: Θάνατος στον βιαστή - παιδεραστή - δολοφόνο και όσοι διαφωνούν μετά και την ανάλυση αυτή ας βάλουν τον εαυτό τους για λίγα δευτερόλεπτα στη θέση της μητέρας του 11χρονου κοριτσιού...
http://www.newsit.gr/default.php?pname=Article&art_id=39121&catid=3
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
3:09 π.μ.
5
σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010
Dolphins...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
2:01 π.μ.
3
σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Σάββατο 21 Αυγούστου 2010
ΑΠΟ ΠΥΡΚΑΓΙΑ ΣΕ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
Eυχαριστώ πολύ όλο τον κόσμο για τα μηνύματα στο FACEBOOK. Ωστόσο, είναι σημαντικό να επισημάνω ότι οι δυνάμεις της πυροσβεστικής έσωσαν τη χελώνα, εμείς απλά της προσφέραμε νεράκι και την μεταφέραμε εκεί όπου υπήρχε βλάστηση για να φάει. Κυριολεκτικά σώθηκε στο "παραπέντε". Η φωτιά ερχόταν πάνω της και δεν είχε την ταχύτητα να ξεφύγει. Mακάρι όσοι βάζουν τις πυρκαγιές και αντικρίζουν ανάλογες φωτογραφίες να αντιληφθούν το ανήθικο και απαράδεχτο των πράξεών τους καίγοντας σπίτια, δέντρα, ζώα και την ίδια τους τη χώρα.
http://tro-ma-ktiko.blogspot.com/2010/08/blog-post_8146.html
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
9:14 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010
ΠΟΙΟΣ ΠΡΟΔΩΣΕ ΤΟΝ ΛΑΛΑ ; ΟΛΗ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ.
O Eλληνας αυτός δεν γεννήθηκε στην Ελλαδα, αλλά στην Αμερικη. Ομως απέδειξε εμπράκτως πως είναι ένας από τους πιο γνήσιους και πατριώτες εν ζωή Ελληνες. Για το καλό της χώρας μας πέρασε 13 ολόκληρα χρόνια στις υψίστης ασφαλείας φυλακές των ΗΠΑ. Αγνός, ταπεινός και καλλιεργημένος. Η ειρήνη και η ηρεμία στην ομιλία του αποτελούν καθρέφτη του χαρακτήρα του. Ενας ρομαντικός πατριώτης, παρόμοιοι του οποίου δεν υπάρχουν σήμερα.... Προδώθηκε από το ίδιο το ελληνικό κράτος το οποίο βοήθησε με τις πληροφορίες που του έδινε.
Του Κώστα Βαξεβάνη
Οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μία προβοκάτσια που θα οδηγούσε σε εμπλοκή της χώρας με τα Σκόπια. Ο Λάλας το γνώριζε. Όμως το έμαθαν και λάθος άνθρωποι.
Για τη CIA, ο Στηβ Λάλας, πρώην υπάλληλός της σε εμπιστευτικές θέσεις, είναι ένας προδότης. Για τους Έλληνες, ένας πατριώτης που κατάφερε να κατασκοπεύει την πιο ισχυρή μυστική υπηρεσία του κόσμου.
Η ιστορία του Λάλα δεν είναι μια ιστορία κατασκοπίας μόνο. Είναι αυταπάρνησης, πατριωτισμού και μαζί ντροπής και προδοσίας. Τα δύο πρώτα ανήκουν αποκλειστικά στον ΣΤΑΥΡΟ. Τα υπόλοιπα ανήκουν σε μια χούφτα Κυπατζήδων, πολιτικών και επαγγελματιών της υποτέλειας. Το τραγικό για τον Σταύρο Λάλα είναι πως πλήρωσε για όλα.
Το 1993, είδα για πρώτη φορά το πρόσωπο του Σταύρου Λάλα. Η εκδικητική αμερικανική κρατική μηχανή, για παραδειγματισμό, άφησε να κάνουν το γύρο του κόσμου τα πλάνα με ένα μικρόσωμο άντρα, δεμένο με αλυσίδες, ανάμεσα σε πράκτορες του FBI.
Ο Λάλας είχε συλληφθεί για κατασκοπία υπέρ της Ελλάδας.
Οι αμερικανικές Αρχές, στο κατηγορητήριό τους, του χρέωναν πάνω από 700 απόρρητα σήματα που είχε διοχετεύσει στις ελληνικές μυστικές υπηρεσίες. Αν η τραγική φυσιογνωμία του αλυσοδεμένου Σταύρου δεν ήταν τόσο πραγματικά συγκλονιστική, η είδηση της σύλληψής του θα έμοιαζε απλώς με ανέκδοτο: «Ένας Έλληνας πράκτορας στην καρδιά της CIA».
Ο Σταύρος έμεινε 12 χρόνια και 4 μήνες σε φυλακές υψίστης ασφαλείας.
Αρκετά για να γίνω από νεαρός δημοσιογράφος, που έβλεπε απλώς με απορία εκείνες τις σκληρές εικόνες, ένας δημοσιογράφος που προσπαθούσε να απαντήσει στις απορίες για τη σύλληψή του. Πριν από χρόνια κατάφερα να έχω μια τηλεφωνική επικοινωνία μαζί του, όταν ήταν υπό κράτηση.
Δεν έλυσα πολλές από τις απορίες μου τότε, αλλά έμαθα πως υπάρχουν άνθρωποι σαν τον Σταύρο, που μέσα από τη φυλακή, σε ομηρία, τολμούν να λένε: «Πες στους Έλληνες πως θα το ξανάκανα. Όπως όλοι σας». Όταν το Νοέμβριο του 2007 η αμερικανική κυβέρνηση επέτρεψε στον Λάλα να πετάξει προς την ελευθερία και την Ελλάδα, συναντηθήκαμε στη Χρυσούπολη.
Ο Σταύρος για πρώτη φορά έβλεπε το γιο του, μετά τη γέννησή του, έφηβο. Και τον άλλο του γιο, με ειδικές ανάγκες, και τη γυναίκα του Μαρία μετά από 15 χρόνια. Ο Σταύρος προσπαθεί ακόμη να συνειδητοποιήσει την αγάπη του κόσμου. Ψάχνει όλα όσα του έχουν διαφύγει, και κυρίως τη ζωή.
Πατέρας, σύζυγος, ελεύθερος άνθρωπος, με καθυστέρηση. Έζησε 30 χρόνια περισσότερο με τις αποφάσεις του παρά με τους συνανθρώπους του. Ανησυχεί για πολλά, αλλά είναι σίγουρος για ένα:
«Με πρόδωσαν αυτοί που εξυπηρετήθηκαν από μένα και μετά με εγκατέλειψαν. Αλλά αν χρειαζόταν θα έκανα και πάλι τα ίδια».
Η στρατολόγηση από Έλληνα πράκτορα
Ο Σταύρος γεννήθηκε στην Αμερική. Γιος μετανάστη, μετά τον ελληνικό Εμφύλιο. Μεγάλωσε με την ένταση της πατρικής νοσταλγίας για την πατρίδα και τις διηγήσεις για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Η πατρίδα ήταν γι’ αυτόν Κολοκοτρώνηδες, κατορθώματα, νικηφόρες μάχες με τους Γερμανούς και μια γλυκιά προσμονή. Αργότερα θα ανακάλυπτε πως ήταν και προδότες.
«Μεγάλωσα σε μια παραδοσιακή ελληνική οικογένεια, πώς να σου πω. Πειθαρχία, θα σέβεσαι, θα ακούς… Ο πατέρας μου ήταν αυστηρός, Θεός σχωρέσ’ τον.
Ήρθε στην Ελλάδα 8 χρονών από τη Μικρά Ασία, με την καταστροφή εκεί πέρα, στη Σμύρνη, και πήγε στην Κρήτη. Και ήταν στο στρατό εδώ πέρα, στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και πάλι, στον πόλεμο, στο αντάρτικο, τον Εμφύλιο Πόλεμο, δυστυχώς, που είχαμε. Ύστερα, τέλη ’49-’50, πήγε Αμερική. Εκεί πέρα γεννήθηκα εγώ και ο αδερφός μου και ξέραμε: σχολείο, εκκλησία…
Ωραία χρόνια. Ο πατέρας μου, και πιο πολύ ο παππούς μου, που έχω και το όνομά του, Σταύρο τον λέγανε, μου έλεγε για τη Μικρά Ασία. Μου έλεγε για το χωριό μας, λεγόταν Κάτω Παναγία. Ύστερα, οι Τούρκοι, που πήρανε τα μέρη, Αλάτσικα το βγάλανε. Και μου έλεγε. Μας λέγανε για την Ελλάδα πάντοτε. Συγγενείς που είχαμε, φωτογραφίες. Και μικρός, 16 χρονών, με έστειλε ο πατέρας μου στην Ελλάδα.
Και γνώρισα συγγενείς μου και από του πατέρα μου το σόι και από της μητέρας μου την οικογένεια. Ήταν πολύ όμορφο αυτό το ταξίδι, είχα άγχος γιατί δεν ήξερα κανέναν, αλλά οι συγγενείς με έκαναν και αισθάνθηκα όμορφα. Μετά έφυγα στον πόλεμο, στο Βιετνάμ. Είχα μείνει πίσω στα μαθήματα και θα με παίρνανε φαντάρο, γιατί παίρνανε με κλήρους τότε. Και εγώ άργησα. Θα με παίρνανε. Αποφάσισα και ο πατέρας μου λέει, τότε ήταν και πόλεμος, φασαρίες… Η μητέρα μου ήθελε να με στείλει εδώ πέρα, αλλά ο πατέρας μου είπε όχι, γιατί θα ήμουν λιποτάκτης. Δεν θα μπορώ να ξαναγυρίσω. Πήγα στο στρατό, παιδεύτηκα και από εκεί και πέρα…»
«ΕΚΑΝΑ Ο,ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ»
Ο Σταύρος υπηρέτησε στο Βιετνάμ, στο Λάος και στην Καμπότζη την εποχή των μυστικών επιχειρήσεων των ΗΠΑ. Τραυματίστηκε στο Λάος. Από κει στρατολογήθηκε στη CIA, στάλθηκε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Και στις παλιές διηγήσεις του παππού για τη Μικρά Ασία. Εκεί γνωρίστηκε με κάποιον Έλληνα που δούλευε στην ελληνική πρεσβεία. Στην πραγματικότητα, ήταν πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη. Ο Σταύρος θυμάται μάλλον ρομαντικά εκείνη την επαφή που οδήγησε στη στρατολόγησή του το 1977.
«Αυτός ο άνθρωπος ζει ακόμη και θα ήθελα πολύ να τον συναντήσω. Με είχε πλησιάσει τότε και μου λέει: “Είσαι Έλληνας, θέλουμε να μας βοηθήσεις, δεν βλέπεις τι έχει γίνει στην Κύπρο; Θέλουμε να μας δώσεις πληροφορίες”. Ήθελα και εγώ να βοηθήσω την πατρίδα μου και άρχισα να δίνω πληροφορίες για τις τουρκικές δυνάμεις. Δεν έβλαπτα την Αμερική, απλώς υπηρετούσα τη χώρα μου».
Ο Σταύρος Λάλας δεν θέλει να επεκταθεί σε λεπτομέρειες για τις πληροφορίες που έδωσε. Τα κατηγορητήρια εναντίον του στις ΗΠΑ είναι ακόμη ανοιχτά. Στελέχη των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών υποστηρίζουν πως ο Λάλας υπήρξε ο σημαντικότερος Έλληνας πράκτορας μετά τον πόλεμο. Έδωσε πληροφορίες για τη διάταξη του τουρκικού στρατού, τις αποβατικές δυνάμεις, τον εξοπλισμό από το ΝΑΤΟ. Όσα δεν μπορούσε να δώσει ένα ολόκληρο δίκτυο πρακτόρων. Το επόμενο πόστο του Σταύρου Λάλα θα είναι στην αμερικανική πρεσβεία στο Βελιγράδι.
Είναι λίγο πριν τη δίνη του πολέμου στα Βαλκάνια, αλλά και την προσωπική του. Εκεί θα ζήσει στη δίνη του έρωτα με μια Ελληνίδα φοιτήτρια τη Μαρία Μαιδανού την οποία και θα παντρευτεί.
Ο σταύρος υπηρέτησε στο βιετνάμ, στο λάος και στην καμπότζη την εποχή των μυστικών επιχειρήσεων των ηπα. τραυματίστηκε στο λάος. Από κει στρατολογήθηκε στη CIA, στάλθηκε στο αρχηγείο του ΝΑΤΟ στη Σμύρνη. Εκεί γνωρίστηκε με κάποιον έλληνα που δούλευε στην ελληνική πρεσβεία. στην πραγματικότητα ήταν πράκτορας των ελληνικών μυστικών υπηρεσιών με διπλωματική κάλυψη.
Επόμενο πόστο, η Κωνσταντινούπολη. «Έκανα ό,τι μπορούσα για την πατρίδα. Περνούσα κρυφά τον Έβρο και έδινα πληροφορίες σε κάποιον που τον έλεγαν Γιώργο. Όσους συναντούσα τους έλεγαν Γιώργο. Ήταν σε εξέλιξη τότε μεγάλα γεγονότα και χρειαζόταν η πατρίδα αυτές τις πληροφορίες».
Η συμβολή του Λάλα ήταν μεγάλη στην υπόθεση της ελληνοτουρκικής κρίσης το Μάρτιο του 1987. Τα στοιχεία που έδωσε ήταν καθοριστικά για τις ελληνικές διπλωματικές και στρατιωτικές κινήσεις της κυβέρνησης του Ανδρέα Παπανδρέου και στην επιτυχή έκβαση για την Ελλάδα. Το 1989 όμως ο Λάλας παίρνει μετάθεση για Ταϊβάν. Η περίοδος είναι πολύ κρίσιμη για το Σκοπιανό, τα Βαλκάνια και την Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης χρειαζόταν πληροφορίες για τους χειρισμούς στο Σκοπιανό και ο «χρυσός» πράκτορας πιεζόταν να ζητήσει μετάθεση σε πιο χρήσιμο για την Ελλάδα πόστο. Καταφέρνει τελικώς να μετατεθεί στην Αθήνα ως υπεύθυνος για τη μετάδοση σημάτων από τον κλωβό ασφαλείας επικοινωνιών της αμερικανικής πρεσβείας. Όλα τα πολύ σημαντικά σήματα περνούν από τα χέρια του και δίνονται σε Έλληνες πράκτορες.
«Τα σήματα μετά τη μετάδοσή τους έπρεπε να τα καταστρέφω. Εγώ τα έβαζα στην τσέπη μου και τα έδινα σε κάποιον. Τον συναντούσα σε ένα πάρκο και σε μια γκαρσονιέρα. Ήταν σήματα για τα Βαλκάνια. Πάρα πολύ σημαντικά, που βοήθησαν την κυβέρνηση να κάνει διπλωματικούς ελιγμούς. Νόμιζα πως ήμουν προστατευμένος, αλλά δεν ίσχυε.
Κάποια στιγμή, τον Απρίλιο του 1993, έφτασε σήμα για να πάω στην Αμερική για κάποια σεμινάρια. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος και το χρησιμοποίησα για να μην πάω. Κάτι μου έλεγε το ένστικτό μου. Μου είπαν πως ήταν για τρεις μέρες. Μόλις έφτασα στην Ουάσιγκτον, έμεινα δύο μέρες σε ένα ξενοδοχείο και είχα αντιληφθεί πως κάποιοι με παρακολουθούσαν.
Την τρίτη ημέρα με συνέλαβαν. Μου έδειξαν βίντεο και φωτογραφίες την ώρα που έκλεβα τα έγγραφα. Πράκτορες του FBI είχαν παγιδεύσει την πρεσβεία με κάμερες και τα είχαν καταγράψει όλα. Επίσης, με παρακολουθούσαν όταν πήγα να παραδώσω τα έγγραφα. Με πέρασαν από ανιχνευτή ψεύδους.
Δεν μπορούσα να αρνηθώ. Πέρασα δεκατρία χρόνια στη φυλακή και άλλα δύο σε περιορισμό. Έμεινα ξεχασμένος στη φυλακή, απέκτησα προβλήματα υγείας και έπρεπε να μάθω να επιβιώνω. Μόνο το 2002 ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών, μου έστειλε μέσω ενός άλλου φυλακισμένου, του Λέστερ Μπέλιν, ένα γράμμα συμπαράστασης. Ήξερα πως με είχαν προδώσει και οι προδότες δεν έπαθαν τίποτα από το ελληνικό κράτος. Εγώ, αντιθέτως, σάπιζα στη φυλακή».
Οι προδότες και η παγίδα
Το ερωτήματα που συνοδεύουν την προδοσία δεν μπορεί να τα απαντήσει ο ίδιος ο Σταύρος Λάλας. Μπορεί όμως η έρευνα. Μέχρι το 1989, τον πράκτορα Σταύρο Λάλα είχε στην ευθύνη του αποκλειστικά ο κάθε διοικητής της ΕΥΠ. Όταν στις εκλογές του 1989 δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, ο τότε διοικητής της ΕΥΠ Κώστας Τσίμας παρέδωσε την ευθύνη χειρισμού του πράκτορα σε ένα στέλεχος της κατασκοπίας, με τη συμβουλή να ενημερώσει το διοικητή που θα έμπαινε στην ΕΥΠ μετά τις αλλεπάλληλες εκλογικές μάχες.
Αυτός όμως δεν το έκανε. Παρέδωσε το χειρισμό Λάλα στο διευθυντή κατασκοπίας και όχι στο διοικητή. Ο κύκλος όσων γνωρίζουν για τον πολύτιμο πράκτορα διευρύνεται. Οι πληροφορίες για το πώς χειρίστηκαν τον Σταύρο Λάλα είναι συγκλονιστικές. Μετά την επιπολαιότητα θα έρθει και η προδοσία.
Ο χειριστής του Λάλα τον συναντά σε μια γκαρσονιέρα στου Ζωγράφου. Η γκαρσονιέρα δεν είναι και τόσο κρυφή, αφού ο πράκτορας της ΕΥΠ τη χρησιμοποιεί και ως ερωτική φωλιά όπου συναντά μια συνάδελφό του. Είναι τέτοια η επιπολαιότητα, που ο ερωτύλος της ΕΥΠ παραβαίνει κάθε μέτρο ασφάλειας και συναντά τον Λάλα στο σπίτι του!
«Ναι, δεν ξέρω για τα υπόλοιπα, αυτό ισχύει. Όπως ισχύει πως δεν υπήρχε και κανένα μέτρο αντικατασκοπίας για την προστασία μου. Οι πράκτορες του FBI με ακολούθησαν, όταν παρέδιδα έγγραφα, αλλά κανένας δεν τους εντόπισε», λέει με απογοήτευση σήμερα ο Σταύρος Λάλας.
Το χειρότερο θα έρθει αργότερα. Ο πράκτορας της ΕΥΠ, όταν παίρνει ένα πολύ σοβαρό σήμα από τον Λάλα, δεν το πάει στην ΕΥΠ, ώστε αυτό να περάσει από τη διεύθυνση χειρισμού πληροφοριών. Στο τμήμα αυτό, οι πληροφορίες πριν δοθούν για χρήση από την πολιτική ηγεσία φιλτράρονται, ώστε να μην αποκαλυφθεί η πηγή πληροφόρησης και πράγματα που δεν πρέπει να γίνουν γνωστά.
Ο πράκτορας όμως θέλει να πουλήσει πολιτική εκδούλευση και το διοχετεύει –χωρίς να πει πως δεν υπάρχει επεξεργασία– στην υφυπουργό Εξωτερικών Βιργινία Τσουδερού. Η υφυπουργός, λόγω της σοβαρότητας του σήματος, ενημερώνει την πρεσβεία στην Ουάσιγκτον να κάνει διάβημα στους Αμερικανούς. Ο Έλληνας πρέσβης το κάνει, αλλά ο συνομιλητής του καταλαβαίνει πως οι Έλληνες μαθαίνουν πληροφορίες από κάποιον στην πρεσβεία στην Αθήνα. Έτσι στέλνουν τους πράκτορες και εντοπίζουν από τις κάμερες τον Λάλα.
Τον έμαθαν μέχρι και οι μεταφραστές
Ένα άλλο σενάριο προδοσίας δίνει υψηλό στέλεχος του υπουργείου Εξωτερικών εκείνη την εποχή. Η επιπολαιότητα με την οποία αντιμετώπισαν τον Λάλα τον αποκάλυψε στους Αμερικανούς, ανεξάρτητα από τη δράση του ερωτύλου πράκτορα. Για κάποιο λόγο που δεν αποκλείεται να ήταν μόνο και μόνο για να αποκαλυφθεί ο Λάλας, ξαφνικά, το 1992, τα σήματά του άρχισαν να μοιράζονται πέραν του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών.
Πέντε έξι ακόμη υπουργοί προστέθηκαν στους αποδέκτες των σημάτων. Κάποιοι απ’ αυτούς δεν ήξεραν αγγλικά. Έτσι ζητούσαν από μεταφραστές να τους μεταφράσουν το περιεχόμενό τους. Έως το 1993 ένας κύκλος 25 ατόμων γνώριζε την ύπαρξη κάποιου υπερπράκτορα στις γραμμές της CIA. Οι Αμερικανοί το έμαθαν και τον παγίδευσαν, στέλνοντας ένα σήμα με αποστολέα τον πρόεδρο Τζορτζ Μπους και αποδέκτη τον Αμερικανό πρέσβη Μάικλ Σωτήρχο. Γνώστες του σήματος, μαζί με τον Λάλα, ήταν τρεις. Έτσι κατάλαβαν ποια ήταν η διαρροή. Ο Σταύρος Λάλας αποφεύγει να μιλά για την προδοσία του: «Όποιος ή όποιοι το έκαναν έστειλαν έναν Έλληνα πατριώτη στη φυλακή. Η ελληνική κυβέρνηση μπορούσε να βρει ποιοι ήταν. Δεν το έκανε. Εντάξει, εγώ ήμουν απώλεια, αλλά αυτοί που την προκάλεσαν τι έγιναν; Δεν έπαθαν τίποτα. Ποιος λοιπόν να μας σεβαστεί και γιατί ως χώρα;».
ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΗΠΑ ΓΙΑ ΤΑ ΒΑΛΚΑΝΙΑ
Στηβ Λάλας. Ένας απλός άνθρωπος. Κανένας δεν υποψιάζεται πως δουλεύει για τη CIA. Πολύ περισσότερο πως είναι διπλός πράκτορας.
Ο Λάλας δεν απαντά στο ερώτημα ποιο ήταν το περιεχόμενο του σήματος που προκάλεσε υποψίες στους Αμερικανούς και την παγίδευσή του. Κάποιος από τους διπλωμάτες που ασχολήθηκαν με τη διαμαρτυρία προς τους Αμερικανούς μετά το σήμα Λάλα υποστηρίζουν πως ήταν ένα πολύ σοβαρό σήμα που αποκάλυπτε πως οι Αμερικανοί σχεδίαζαν μια προβοκάτσια που θα οδηγούσε σε εμπλοκή μας με τα Σκόπια.
Απώτερος σκοπός, η πλήρης αποσταθεροποίηση στην περιοχή και η επαναδιαμόρφωσή της με βάση τους μακροπρόθεσμους αμερικανικούς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς. Το σήμα έλεγε πως έπρεπε να δημιουργηθεί ένταση στις σχέσεις των δύο χωρών μετά από αιματηρή ενέργεια. Αντίστοιχη ενέργεια είχε γίνει στα ελληνοαλβανικά σύνορα με επίθεση μελών της οργάνωσης ΜΑΒΗ σε αλβανικό φυλάκιο και την εκτέλεση στρατιωτών. Δεν αποδείχτηκε κάποια εμπλοκή των Αμερικανών, αλλά δεν αναζητήθηκε στα σοβαρά και ποτέ.
Παρότι η τακτική αυτή της CIA είναι αρκετά συνηθισμένη και πολλές φορές εκτός πολιτικού ελέγχου από την επίσημη κυβέρνηση, το θέμα είναι όχι αν αυτό ήταν το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος (γιατί επιμένουν πως ήταν), αλλά αν ήταν αληθινό. Δηλαδή, αν δινόταν στ’ αλήθεια μια εντολή προβοκάτσιας ή αν το έκαναν ώστε να αναγκάσουν τον Λάλα, λόγω της σοβαρότητας του θέματος, να κινηθεί για να συναντήσει τους ανθρώπους της ΕΥΠ. Είναι κάτι που ίσως να μάθουμε σε 30 χρόνια, όταν θα ελευθερωθούν τα αμερικανικά αρχεία.
Η ελληνική πλευρά «έριξε» το θέμα για να μην εξοργίσει την αμερικανική πλευρά. Ο Σταύρος Λάλας έμεινε μόνος και απροστάτευτος στις φυλακές. Μοναδικός συμπαραστάτης του, ο φίλος του Μιχάλης Κυπριανού.
Μαζί με τα χρόνια της φυλακής, ο Σταύρος αφιέρωσε 30 χρόνια σε αυτό που πίστευε. Οι δυσκολίες της κατασκοπευτικής δράσης ίσως δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτές που τον περίμεναν με την επιστροφή του.
«Όταν μπήκα στο αεροπλάνο για την Ελλάδα, ήταν σαν να ξαναγεννιόμουνα. Είχα σηκωθεί όρθιος πριν την προσγείωση και προσπαθούσαν οι αεροσυνοδοί να με πείσουν να κάτσω κάτω. Όταν πάτησα το πόδι μου, ήταν σαν να αγκάλιαζα τη μάνα μου. Τους αγκάλιασα όλους, είχα ξεχάσει πώς είναι. Έπρεπε να μιλήσω στο γιο που δεν είχα γνωρίσει.
Έλεγε η μαμά του πως όταν τους έβαλε η δασκάλα να ζωγραφίσουν το επάγγελμα του μπαμπά τα παιδιά, ο Παναγιώτης με ζωγράφισε πίσω απ’ τα κάγκελα. Δεν καταλάβαινε. Έπρεπε να ξαναμάθω να ζω με μια γυναίκα που πέρασε τα πάνδεινα. Προσπάθησαν να τη φέρουν στην Αμερική ως συνεργάτρια. Στην πρεσβεία την πέρασαν από τον ανιχνευτή ψεύδους. Την τελευταία στιγμή πήγε στο αεροδρόμιο και, αντί να πετάξει για Αμερική, ήρθε στην Καβάλα. Ανέθρεψε δουλεύοντας δυο βάρδιες τα παιδιά.
Το μεγάλο έχει προβλήματα. Προσπαθούμε να χτίσουμε ένα σπίτι, μας βοηθά και ο δήμαρχος ο Σάββας Μιχαηλίδης και ο νομάρχης ο Θεόφιλος Καλατζής. Δεν λέω, με συγκινούν πολλοί άνθρωποι απλοί. Και άνθρωποι όπως ο Εμφιετζόγλου που μοιάζει πολύ με τον παππού μου. Οι γιατροί στη Θεσσαλονίκη που ανάλαβαν να με ξανακάνουν άνθρωπο. Τους ευχαριστώ. Λέω πως ό,τι έκανα δεν πήγε χαμένο. Μου αρέσει στην πατρίδα. Είμαστε λίγο κακομαθημένοι, αλλά είναι η πατρίδα και ανησυχώ γι’ αυτή. Και για την Κύπρο και για τη Θράκη. Ακούω αυτά που λένε για τη Θράκη.
Μακάρι να ζούσαν παντού έτσι οι μειονότητες. Και στην Κύπρο πρέπει να δώσουν λύση. Δεν λέω για τους Τούρκους που γεννήθηκαν στο νησί, αυτοί είναι Κύπριοι. Λέω για τα στρατεύματα κατοχής, πρέπει να φύγουν. Αυτό είναι πολιτισμός».
Ο Σταύρος Λάλας ανησυχεί για όλα. Για τη χώρα, για την οικογένειά του, ακόμη και για να μην ξεχάσει να ευχαριστήσει κάποιον που τον βοήθησε. Με έναν τρόπο που μοιάζουν να μπερδεύονται η υπευθυνότητά του με τη φύση του. Αυτή η φύση του ανθρώπου που έμαθε να κρύβει μια πλευρά του στο σκοτάδι και να ανησυχεί. Ίσως αυτοί που τον πρόδωσαν (πλούσιοι πια, λένε οι πληροφορίες) να τον θεωρούν παράπλευρη απώλεια στο σκοτεινό κόσμο των μυστικών υπηρεσιών.
Μπορεί να τον αποκαλούν θύμα που πίστεψε πως μπορεί η σύγχρονη Ελλάδα να είναι απέναντί του όπως ίδιος ήθελε και φανταζόταν. Η αλήθεια είναι πως η ιστορία έχει τα θύματά της. Δεν μπορεί όμως κάποιος που γράφει ιστορία να είναι θύμα.
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
5:43 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Τρίτη 17 Αυγούστου 2010
Ρεμπέτικο.
Τρία αριστουργήματα από περασμένες δεκαετίες. Πέρασαν τόσα χρόνια, άλλαξαν γεννεές ολόκληρες, η Ελλάδα μας καταρρέει, αλλά το παρελθόν θα είναι πάντα εδώ για να μας θυμίζει τις δυνατότητές μας.
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
7:19 μ.μ.
0
σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010
Ο Υπουργός Πολιτισμού, κ. Γερουλάνος, ο Δήμαρχος, κ. Κακλαμάνης, η διευθύντρια της Αρχαίας Αγοράς και ο Σταύρος (σκύλος) της Ηρώδου Αττικού.
Τι σχέση έχουν ένας Υπουργός, ένας Δήμαρχος και ένας σκύλος; Οι δύο πρώτοι πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι οι ηθικοί αυτουργοί για τον θάνατό του τελευταίου. Ο Σταύρος, ο υπέροχος σκύλος που ζούσε χρόνια στην Ηρώδου Αττικού, συνόδευε την φρουρά των Ευζώνων σε κάθε αλλαγή σκοπιάς και είχε γνωρίσει όλα τα υψηλά πολιτικά πρόσωπα και επίσημους επισκέπτες του Προεδρικού Μεγάρου δεν υπάρχει πια. Πέθανε προχτές από θερμοπληξία. Έσβησε μέσα σε ταχυπαλμία και δύσπνοια, συμπτώματα της θερμοπληξίας που τον έπληξε και επέφεραν αργά και βασανιστικά ανακοπή καρδιάς. Γιατί δεν υπήρχε στάλα νερό να δροσιστεί σε περίοδο καύσωνα. Γιατί ο Δήμαρχος Αθηναίων αρνείται σθεναρά εδώ και χρόνια να επανατοποθετήσει τις ποτίστρες για να πίνουν νερό τα αδέσποτα. Το ίδιο αρνείται και το τμήμα Αδέσποτων Ζώων του Δήμου που διευθύνεται από κτηνίατρο, η οποία όφειλε να γνωρίζει ότι τα αδέσποτα έχουν απόλυτη ανάγκη το νερό για να επιβιώσουν σε μια πόλη από τσιμέντο χωρίς ίχνος σκιάς. Το ίδιο όφειλε και ο κ. Δήμαρχος που είναι γιατρός και γνωρίζει πολύ καλά ότι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες και προσβάλλονται πολύ εύκολα από θερμοπληξία. Παρά τις άπειρες επιστολές, διαμαρτυρίες και παρακλήσεις μας να επανατοποθετηθούν οι ποτίστρες-που ήταν δωρεά δημότη-, παρά τις επισημάνσεις ότι τα ζώα δεν επιβιώνουν χωρίς νερό και ότι κινδυνεύουν άμεσα κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, πότε δεν εισακουστήκαμε, όλοι εμείς οι απλοί φιλόζωοι που χρόνια φροντίζουμε ανελλιπώς τα αδέσποτα στους αφιλόξενους δρόμους της πόλης. Προχτές θυσιάστηκε ο Σταύρος στην αδιαφορία και αναλγησία της κρατικής μηχανής να φροντίσει σωστά τα αδέσποτα που επανατοποθετούνται. Ο Σταύρος είναι θύμα της έπαρσης των διοικούντων τον Δήμο Αθηναίων να κάνουν αποδεκτό το αίτημα των Δημοτών να έχουν πρόσβαση σε νερό τα αδέσποτα. Άγνωστο σε εμάς όλους πόσα άλλα ζώα σαν τον Σταύρο είχαν την ίδια τύχη και φρικτό θάνατο με το αίσθημα της ασφυξίας. Ελπίζουμε ότι η θυσία του Σταύρου να είναι και η τελευταία και ο κ. Δήμαρχος Αθηναίων να αλλάξει στάση και να αποφασίσει επιτέλους να επανατοποθετήσει τις ποτίστρες.
Το ίδιο σκηνικό διαδραματίζεται το τελευταίο διάστημα στην Αρχαία Αγορά όπου η Αρχαιολόγος διευθύντρια και υπεύθυνη του χώρου έχει δώσει εντολή τα τέσσερα εναπομείναντα αδέσποτα του χώρου, τα οποία γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν εδώ και πολλά χρόνια στον συγκεκριμένο χώρο, να μην λαμβάνουν ΟΥΤΕ μια στάλα νερό. Καταδικάζοντας τα έτσι σε αργό και βέβαιο θάνατο. Οι λεκάνες με νερό απομακρύνονται άμεσα με διαταγή της διευθύντριας. Το ίδιο απομακρύνονται οι λεκάνες με νερό που τοποθετούν οι φιλόζωοι στα παρτέρια και πάρκα από τους υπαλλήλους του τμήματος καθαριότητας του Δήμου Αθηναίων. «Εντολή εκ των άνωθεν. Εστία μόλυνσης!», υποστηρίζουν.
(Ευχαριστώ την κα Τίνα Παπά για το άρθρο και την ευαισθησία της)
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
7:39 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
OI ΠΟΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ...
Χρόνια πολλά με ένα ακόμα αξεπέραστο και διαχρονικό κομμάτι της ελληνικής μουσικής δισκογραφίας. "Οι Πόνοι της Παναγιάς", με τη φωνή του Νίκου Ξυλούρη, τη μουσική του Λουκά Θάνου και τους στίχους του Κώστα Βάρναλη. Aν θέλετε, κλείστε τα μάτια και απολαύστε το...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
11:38 π.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Σάββατο 14 Αυγούστου 2010
ΠΩΛΕΙΤΑΙ Η ΕΛΛΑΣ...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
9:04 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010
Κεντέρης, Σίδνεϊ... Η έκπληξη του αιώνα στον παγκόσμιο στίβο.
Είναι κρίμα που μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις στην ιστορία του Κλασσικού Αθλητισμού ξεχάστηκε τόσο γρήγορα. Ενας λευκός να αφήσει πίσω επτά μαύρους σε ένα αγώνισμα που εκ φύσεως οι μαύροι είναι ανώτεροι. Αυτός ο λευκός ήταν ο Κώστας Κεντέρης και όλος ο ελληνισμός είχε τότε ανατριχιάσει. Σήμερα ξεχάστηκε αφού η απόφαση του Κεντέρη και της Θάνου να μην παρευρεθούν στο αντιντόπινγκ κοντρόλ του Ολυμπιακού χωριού στους Αγώνες του 2004 έδωσε το ερέθισμα σε πολλούς να πιστέψουν πως ο Κώστας ήταν ντοπέ και τότε, αλλά και στους Αγώνες του Σίδνεϋ. Ωστόσο, ποτέ δεν αποδείχτηκε -έστω στην Αυστραλία- ότι ο Κεντέρης είχε πάρει αναβολικά.
Κανείς δεν έχει γράψει ποτέ σε εφημερίδα και ποτέ δεν έχει υποθεί στην τηλεόραση, αυτό που θα γράψω τώρα και αυτό που όλοι οι Ελληνες έχουν πει σχετικά με τη νίκη του Κώστα Κεντέρη: "Ακόμα κι αν τότε ο Κεντέρης πήρε αναβολικά, υπήρχε περίπτωση να μην είχαν πάρει αναβολικά και οι μαύροι συναθλητές του; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Ολοι είχαν πάρει".
Ωστόσο, αγαπητοί φίλοι αν θέλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αν θέλουμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας, αν θέλουμε όλοι να ζούμε σε έναν καλύτερο κόσμο, τότε τα αναβολικά σε κάθε αγώνισμα, σε κάθε άθλημα πρέπει να καταργηθούν... Δεν πρέπει να υφίσταντο ούτε σαν ιδέα... Οταν παίρνεις αναβολικά για να κερδίσεις, είναι σαν να κλέβεις για να αποκτήσεις χρήματα... Εχοντας γράψει όλα όσα ήθελα, μπορείτε πλέον να ανοίξετε τη φωνή και να δείτε την κούρσα. Οι σφυγμοί της καρδιάς σας θα αυξηθούν...
Κανείς δεν έχει γράψει ποτέ σε εφημερίδα και ποτέ δεν έχει υποθεί στην τηλεόραση, αυτό που θα γράψω τώρα και αυτό που όλοι οι Ελληνες έχουν πει σχετικά με τη νίκη του Κώστα Κεντέρη: "Ακόμα κι αν τότε ο Κεντέρης πήρε αναβολικά, υπήρχε περίπτωση να μην είχαν πάρει αναβολικά και οι μαύροι συναθλητές του; ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ! Ολοι είχαν πάρει".
Ωστόσο, αγαπητοί φίλοι αν θέλουμε να είμαστε αξιοπρεπείς, αν θέλουμε να δώσουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας, αν θέλουμε όλοι να ζούμε σε έναν καλύτερο κόσμο, τότε τα αναβολικά σε κάθε αγώνισμα, σε κάθε άθλημα πρέπει να καταργηθούν... Δεν πρέπει να υφίσταντο ούτε σαν ιδέα... Οταν παίρνεις αναβολικά για να κερδίσεις, είναι σαν να κλέβεις για να αποκτήσεις χρήματα... Εχοντας γράψει όλα όσα ήθελα, μπορείτε πλέον να ανοίξετε τη φωνή και να δείτε την κούρσα. Οι σφυγμοί της καρδιάς σας θα αυξηθούν...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
4:41 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Τρίτη 10 Αυγούστου 2010
Μελίνα Μερκούρη.
Η Μελίνα έκανε αγώνα και αφιέρωσε τη ζωή της στο να μάθει στους ξένους την αξία και τη δύναμη του ελληνικού πολιτισμού, της ελληνικής ιστορίας και της ελληνικής μουσικής.
Aραγε όταν μας αποχαιρετήσει και ο Μίκης Θεοδωράκης, ποιος θα έχει απομείνει στον τόπο μας που να μας θυμίζει και να μας συνδέει με το ένδοξο παρελθόν μας;
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
1:58 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Michael Carrol... Σκεφτείτε καλά αν θέλετε πράγματι να κερδίσετε το Τζόκερ.
Toν Νοέμβριο του 2002 στην Αγγλία, ο Μάικλ Κάρολ σε ηλικία 19 ετών κέρδισε 14 εκατομμύρια ευρώ στο Λόττο. Λίγες ημέρες αργότερα είχε ήδη αγοράσει τέσσερα μεγάλα σπίτια στη Μεγάλη Βρετανία, μια εξωτική κατοικία στην Ισπανία, δύο καμπριολέ BMW, δύο Μερσεντές, πολλές μηχανές και χρυσαφικά. Δύο χρόνια μετά, ο δικηγόρος του ανακοίνωσε πως ο Κάρολ ήταν εθισμένος στην κοκαΐνη. Το 2006 πέρασε έξι μήνες στη φυλακή για βιαιοπραγία. Οταν βγήκε χάλασε τα λεφτά που του είχαν απομείνει σε πόρνες και σε τζόγο. Στη συνέχεια, πήρε δάνειο για "να συνεχίσω τη χλιδάτη ζωή που έκανα". Το Φεβρουάριο του 2010 ανακοίνωσε τη χρεοκοπία του. Τον Μάιο του 2010 υπέβαλε αίτηση για να αποκτήσει ξανά την πρώην του δουλειά ως δημοτικός υπάλληλος στο Δήμο της περιοχής του με ειδικότητα να μαζεύει τα σκουπίδια. Λίγες εβδομάδες μετά η αίτησή του έγινε δεχτή. Δήλωσε πως δεν μετάνιωσε για τον τρόπο με τον οποίο χάλασε τα 14 εκατομμύρια ευρώ...
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
10:38 μ.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
Που μου' δινες γλυκά - γλυκά, όρκους, φιλιά και χάδια...
Από το 1947. Αθάνατος Τσιτσάνης. Τόσο απλό, μα συνάμα αριστουργηματικό. Η καλή πλευρά της Ελλάδας που μας κάνει ακόμα να ανατριχιάζουμε... "Με μια λαχτάρα καρτερώ και πόνο στην καρδιά μου, ίσως γυρίσεις γρήγορα ξανά στην αγκαλιά μου"
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
11:53 π.μ.
1 σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010
Steve Irvin, πηγής έμπνευσης και αγάπης (τα βίντεο με έκαναν να δακρύσω)
Είναι από τις φορές που πιστεύω ότι στον κόσμο μας δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Συνάνθρωποί μας βασανίζονται, βιάζονται, δεν έχουν φαγητό να φάνε και νερό να πιούν. Αλλοι σκοτώνονται νωρίς...
Ενας από αυτούς ήταν και ο Στιβ Ερβιν (Steve Irvin). Ενας Αυστραλός φυσιοδίφης (σ.σ. αυτός που ερευνά τη φύση και τα ζώα), ο οποίος έγινε γνωστός παγκοσμίως χάρη στο ντοκιμαντέρ που γύριζε για το Αnimal Planet, το Crocodile Hunter. Εγώ και πολλοί άλλοι μαζί με μένα πιστεύουμε ότι ο Στιβ ήταν μια από τις σημαντικές προσωπικότητες του 21ου αιώνα. Οταν βοηθάς τον κόσμο να κατανοήσει τη φύση και κάνεις τον άνθρωπο να αποκτά ευαισθησίες, να αγαπάει και να σέβεται τη φύση και τα ζώα, δηλαδή τον κάνεις καλύτερο άνθρωπο, τότε είσαι πολύ χρήσιμος για την κοινωνία μας. Και για το λόγο αυτό ο Στιβ Ερβιν ήταν πολύ χρήσιμος ως άνθρωπος. Επιπλέον, αποτέλεσε πηγή έμπνευσης, δημιουργίας και ενθουσιασμού χάρη στον ιδιαίτερο τρόπο ομιλίας και συμπεριφοράς του.
Πέθαινε νωρίς από αυτό που προστάτευσε και αγάπησε όσο τίποτα, από την ίδια τη φύση. Ενα σαλάχι τον χτύπησε κατευθείαν στην καρδιά με τη δηλητηριώδη ουρά του. Αν όμως μπορούσε να μιλήσει αναμφίβολα δεν θα κρατούσε κανένα ίχνος μνησικακίας για το ζώο. Μέσα από τα βίντεό του θα συνεχίζει να μας εμπνέει και να μας βελτιώνει.
http://en.wikipedia.org/wiki/Steve_Irwin
Αναρτήθηκε από
Dimitris Andrikopoulos
στις
1:19 μ.μ.
6
σχόλια
Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
BlogThis!Μοιραστείτε το στο TwitterΜοιραστείτε το στο FacebookΚοινοποίηση στο Pinterest
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)