"ΑΚΟΥΩ ΜΟΝΟ ΕΝΤΕΧΝΑ, ΟΧΙ ΣΚΥΛΑΔΙΚΑ", ΛΕΝΕ ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ/ΕΣ, ΝΑΙ ΑΛΛΑ Ο ΜΑΛΑΜΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΒΑΣΙΛΗ ΚΑΡΡΑ!

Ο γνωστός Ελληνας τραγουδιστής του ποιοτικού λαϊκού (ή αλλιώς, έντεχνου) Σωκράτης Μάλαμας έδωσε στον επίσης διάσημο Ελληνα ερμηνευτή του βαρύ λαϊκού πενταγράμμου (ή αλλιώς "σκυλάδικου"), Βασίλη Καρρά ένα από τα τραγούδια του, το "Πριγκιπέσα".
Αραγε τι θα πουν όσοι είναι της άποψης: "Εγώ δεν ακούω "σκυλάδικα", μόνο έντεχνα, Μάλαμα, Αρβανιτάκη, Κανά κτλ", τώρα που ένας εκπρόσωπος του ποιοτικού, ο Μάλαμας τίμησε έναν από τους εκπροσώπους του σκυλάδικου, τον Καρρά δίνοντάς του ένα από τα τραγούδια του;
Αφού λοιπόν ο ίδιος ο Μάλαμας εγκρίνει και παραδέχεται την πορεία και την μουσική σταδιοδρομία του Καρρά, τότε γιατί πολλοί από εμάς βάζουμε ταμπέλες στην προσωπικότητά μας και στις επιλογές μας;
Το χειρότερο από όλα είναι όταν οι ταμπέλες αυτές είναι βουτηγμένες στο δήθεν και την υποκρισία. Οταν για παράδειγμα κάποιοι ισχυρίζονται ότι "ακούω μόνο έντεχνα", αλλά αρκετές φορές λικνίζουν το σώμα τους πάνω σε τραπέζια γνωστών νυχτερινών κέντρων της παραλιακής.
Ηθικό δίδαγμα: Δεν χρειάζεται να βάζουμε ταμπέλες.
Επικρατεί το όμορφο και το διαχρονικό και στα σκυλάδικα, στα έντεχνα, στο ροκ, στο ποπ, στα δημοτικά, σε όλα τα ήδη της μουσικής (εκτός της progressive trance και της psychedelic, διότι αυτά τα ακούσματα δεν είναι ήδη μουσικής, αλλά βέβαια αυτό αποτελεί άλλο θέμα συζήτησης).
Το ίδιο και στον κινηματογράφο. Υπάρχουν αξιόλογες αμερικάνικες, αλλά και ευρωπαϊκές ταινίες, υπάρχουν καλές κωμωδίες, θρίλερ, περιπέτειες και δράματα.
Θεωρώ πως τοποθετώντας ταμπέλες στις πράξεις και τις επιλογές μας προσαρμοζόμαστε δυσκολότερα στις συνθήκες ζωής και απορρίπτουμε εύκολα, ενώ αν προβληματιστούμε περισσότερο και ψάξουμε βαθύτερα, μπορούμε να βρούμε σχεδόν παντού κάτι αγνό και καλό και ως εκ τούτου κάτι, που θα χαρίσει περισσότερη ζωντάνια και ευτυχία στη ζωή μας. Ακούστε τον Βασίλη Καρρά να τραγουδάει Σωκράτη Μάλαμα και την "Πριγκιπέσα".